Mogłabym napisać mniej więcej to samo co Monika Długa i Szkocka Krata, żeby wspomnieć tylko te opinie, które są pierwsze z brzegu. Właściwie to szkoda czasu na to by wyrazić zdanie o tej książce, ale z drugiej strony może kogoś w ten sposób ustrzegę przed kompletną stratą czasu, jaką jest jej lektura. Podobnie jak wspomniana Monika Długa ja też nie porzucam zazwyczaj książek i czytam do końca, nawet jak mi się nie podobają. Tu tym bardziej nie mogłam sobie na to pozwolić, bo "Rok królika" był ogromnie miłym - jak wówczas myślałam - prezentem świątecznym od najbliższej mi osoby. Do tej pory czytałam tylko eseje Bator o Japonii, którą też się interesuję i które to eseje mi się bardzo podobały. Nie udało mi się jeszcze przeczytać "Ciemno, prawie noc", ale przez te wszystkie ochy i achy na temat tej książki i jej autorki jakoś tak ogromnie się napaliłam na ten "Rok królika". Tymczasem ta książka to szczyt tego jak się dzisiaj pisze - penisy i waginy na co drugiej stronie, tekst pisany ciurkiem , bez interpunkcji - jeden wielki bełkot. Żeby jeszcze w tej książce chodziło o coś. Żeby choć fabuła była ciekawa. Niestety. Muszę przyznać, jak poprzedniczka, też mi tutaj pachniało Murakamim, ale u niego wszystkie "dziwności" są jakieś takie subtelne, intrygujące. U Bator cały ten pokraczny wymyślony świat budzi niechęć i odpycha. Ale będę szczera: przez ok. 100 ostatnich stron nie mogłam się oderwać od lektury, książka się rozkręciła (do tego czasu opowieść była snuta bardzo powoli. Nie zmienia to jednak faktu, że całość jest dla mnie nie do przyjęcia - nie wiem o co autorce chodziło, co chciała nam przekazać poprzez całą tą dziwaczną, surrealistyczną do kwadratu opowieść. Ale jestem pewna, że musiała się świetnie bawić pisząc ją. Ja niestety straciłam czas.

P.S. To nie jest recenzja.

Mogłabym napisać mniej więcej to samo co Monika Długa i Szkocka Krata, żeby wspomnieć tylko te opinie, które są pierwsze z brzegu. Właściwie to szkoda czasu na to by wyrazić zdanie o tej książce, ale z drugiej strony może kogoś w ten sposób ustrzegę przed kompletną stratą czasu, jaką jest jej lektura. Podobnie jak wspomniana Monika Długa ja też nie porzucam zazwyczaj...