Po przeczytaniu drugiego tomu trylogii Matthewa Jobina pt. "Nethergrim" byłam delikatnie zawiedziona. Uwielbiam większość jego metafor i porównań, których nie mógł wpleść dużo w tą książkę, bo była dla młodzieży. Wydawało mi się wtedy, że spisałby się bardziej pisząc książki dla starszych czytelników, ponieważ nastolatkowie wolą lekkie pióro i szybką akcje. Uważałam, że pan Jobin nie mógł dać z siebie wszystkiego, bo na siłę chciał usatysfakcjonować młodzież. Zaserwował nam przez to niezgrabne opisy, które nie pomagały nam w wyobrażeniu sobie książki. Wydawały się niedokończone oraz niesprawdzone. Czasami czytałam po kilka razy dane akapity i doszukiwałam się w nich ukrytych szczegółów. Do teraz nie wiem jak wyglądały niektóre miejsca i postacie.
Jobbin wykreował godny pochwalenia świat czarodziejów, który nie polegał tylko na machaniu różdżką i wyśpiewywaniu zaklęć.
Sama fabuła spodobała mi się. Bohaterowie (chociaż czasami irytujący) pokazywali nam odwagę, poświęcenie i siłę przyjaźni w czasach cierpienia, bólu oraz kłamstwa.
"Nethergrim. Kostuny" pozostawił po sobie mętlik przez który nie wiedziałam czy mogę nazwać go świetnym czy okropnym. Na prawdę chciałabym nazwać go doskonałym, bo taki się zapowiadał. Jednak skończyło się na tym że dałam mu sześć gwiazdek. Uratowała go fabuła i niektóre piękne metafory. Dlatego pozwolę sobie jedną przytoczyć.

"Jedno oko Elli rozszerzyło się, aż z niebieskiej tęczówki został wąski pierścień zachmurzonego nieba otaczający ciemność nocy. Źrenica w drugim, brązowym, skurczyła się z kolei do rozmiarów łebka od szpilki - zacieniony las, w którym mógłby wędrować i gubić się po wsze czasy."

Po przeczytaniu drugiego tomu trylogii Matthewa Jobina pt. "Nethergrim" byłam delikatnie zawiedziona. Uwielbiam większość jego metafor i porównań, których nie mógł wpleść dużo w tą książkę, bo była dla młodzieży. Wydawało mi się wtedy, że spisałby się bardziej pisząc książki dla starszych czytelników, ponieważ nastolatkowie wolą lekkie pióro i szybką akcje. Uważałam, że pan...