Czasami lubię sobie porąbać, choć nie mam wiele okazji by poszaleć z drewnem i siekierą. Myślę więc, że książka ta ma zaktywizować takich jak ja do odrobiny ruchu na papierze. Można ją pokolorować, można powycinać, a w ostateczności... spalić. ;-)
Ostatniego, rzecz jasna, nie polecam. Fabuła, mimo nadreprezentacji siekier, może trochę ustępuje konstrukcjom Dostojewskiego. Opowiada o rąbaniu, samym drewnie i miłości do przyrody. Cały duch skandynawski jest w niej zaklęty i pozwalając się jej prowadzić przez zalesione górskie stoki i misternie ułożone stosy gotowego do użycia drewna, możemy odnaleźć w sobie przyczajonego gdzieś cieniu ducha wikinga. Możemy też zainteresować się gatunkami drzew i dorysować w odpowiednim miejscu kilka brakujących. Nieprzypadkowo to właśnie Skandynawowie, chociaż uwielbiają zabawy z piłą i siekierą, przodują w ochronie przyrody.
A serio - to interesująca propozycja na długie zimowe wieczory. I wcale nie tylko dla mężczyzn. Choć dopasowanie modelu siekier do producenta (skandynawskiego oczywiście) to wyższa szkoła leśnej jazdy.
Oceniam nisko, bo nie jestem Skandynawem.

Czasami lubię sobie porąbać, choć nie mam wiele okazji by poszaleć z drewnem i siekierą. Myślę więc, że książka ta ma zaktywizować takich jak ja do odrobiny ruchu na papierze. Można ją pokolorować, można powycinać, a w ostateczności... spalić. ;-)
Ostatniego, rzecz jasna, nie polecam. Fabuła, mimo nadreprezentacji siekier, może trochę ustępuje konstrukcjom Dostojewskiego....