Powieść "Ścieżka bogów" stanowi zwieńczenie trylogii rozpoczętej przez "Miecze dobrych ludzi" i kontynuowanej w "I popłynie krew". O ile jednak dwóm pierwszym powieściom cyklu zarzucić można niewiele, to trzecia nie broni się wcale. Dla zbudowania spójnej fabuły i porywającej narracji nie wystarczy kilka udanych opisów bitew z domieszką (tym razem sporo przesadzoną) skandynawskiej mitologii. Autor stworzył powieść, która niekiedy przypomina utwór historyczny (pojawiają się tutaj znane z historii postacie, jak choćby Swen Widłobrody, Olaf Tryggvason czy Sygryda, siostra naszego Bolesława Chrobrego), w zasadzie jednak jest to klasyczna fantasy z Thorem, trollami itp. Miłośnicy tego gatunku zapewne poczują się usatysfakcjonowani, choć trzeba powiedzieć od razu, że nasz skromny Islandczyk Tolkienem raczej nie jest. W najlepszych momentach przywodzi na myśl pulpowe powieści grozy bądź drugorzędną epikę historyczną w rodzaju Roberta Fabbri czy Bena Kane'a. In plus zaliczyć można jedynie to, że jest to rozrywka w czystej postaci, która nie udaje czegoś czym nie jest. Intencją autora nie było prawdopodobnie przekazanie jakichkolwiek wiekopomnych prawd, tylko dostarczenie strawy miłośnikom krwawej batalistyki, Wikingów i odrealnionych okrucieństw Średniowiecza. Jeśli tak to doprawdy nie ma o co mieć pretensji i pozostaje czytać Kristjanssona bez nadziei na zdobycie jakiejkolwiek wiedzy czy ubogacenie ducha.

Powieść "Ścieżka bogów" stanowi zwieńczenie trylogii rozpoczętej przez "Miecze dobrych ludzi" i kontynuowanej w "I popłynie krew". O ile jednak dwóm pierwszym powieściom cyklu zarzucić można niewiele, to trzecia nie broni się wcale. Dla zbudowania spójnej fabuły i porywającej narracji nie wystarczy kilka udanych opisów bitew z domieszką (tym razem sporo przesadzoną)...