Moim zdaniem jest to najgorsza książka z serii. Sam pomysł na opisanie "przemiany" Wulfgara, mógł wprowadzić powiew świeżości do serii, ale niestety nie okazało się to zbyt ciekawe. Może to wynikać też z tego, że Wulfgar z "Towarzyszy Halli" jest moim zdaniem najmniej ciekawym bohaterem. A ta książka jeszcze bardziej popsuła mi o nim zdanie. Podejmuje dużo nietrafnych decyzji jak choćby nie próbowanie się w żaden sposób bronić przed zarzutami (niejednokrotnie!). Ja rozumiem, że pewno i tak by jego obronę zignorowali, ale chociaż Deudermont by nabyć przeświadczenia o jego niewinności, a tak, poczciwy kapitan mógł tylko przypuszczać że barbarzyńca jest niewinny, a jedynie po prostu przygłupi. Rozumiem również jego wyniszczenie przez pobyt w otchłani i ucieczkę w alkohol (co w sumie przeważnie sprawia że człowiek bardziej użala się nad sobą, a nie zapomina o problemie, ale to już inny kwestia), jednak syn Beornegara jeśli chciał rzeczywiście zginąć to mógł na to znaleźć lepsze sposoby niż gnijąc w lochu (bez wspomnianego alkoholu, a jedynie z dawnymi "demonami"), albo dając się torturować czy to w Luskan podczas więziennego karnawału czy w Auckney. Tak właściwie to Wulfgar wzbudzał właściwie niechęć nie tylko zachowanie, ale również swoją głupotą, właściwie to po tym co wyczyniał rozczarowujące i nielogiczne było to, że przeżył wydarzenia z tej książki, do tego zachowując obie ręce.
Wspomnę jeszcze i innych bohaterach tej książki, chodzi mi głównie o tych z Auckney, którzy również byli nierozgarnięcie niemal jak Wulfgar. Temigast wydawał się z nich najrozsądniejszy, ale tak właściwie to jako zarządca na dworze, nie był zbyt lojalny wobec swego pana zatajając przed nim pewne rzeczy. Meralda i Jaka? W sumie nie wiem, które z nich gorszę. Jaka był chyba po prostu głupi, a Meralda swoim zachowanie nie raczej wzbudzała w mnie obrzydzenie niż litość, bo właściwie to jej czynny szkodziły prawi wszystkim w około. Priscilla chyba nie miała żadnej pozytywnej cechy. Natomiast Feringal z nich wszystkich był chyba najlepszy, co prawda postać mogło by się wydawać krótkowzroczna (ale też nie do końca ci można zauważyć również w kolejnych częściach), ale jednocześnie zbyt dobry, szlachetny i pełen litości, jak na stan szlachecki, prawdopodobnie niejedna osoba w mieście i na dworze mogła się z niego śmiać.
No ale mimo wielu niedorzeczności, absurdów i głupot wyczynianych przez bohaterów, to trochę frajdy można było wyciągnąć z tej książki, co było jednak głównie zasługą Deudermonta i Morika, no i sporo można dowiedzieć się o Luskan, co też jest dużym plusem.

Moim zdaniem jest to najgorsza książka z serii. Sam pomysł na opisanie "przemiany" Wulfgara, mógł wprowadzić powiew świeżości do serii, ale niestety nie okazało się to zbyt ciekawe. Może to wynikać też z tego, że Wulfgar z "Towarzyszy Halli" jest moim zdaniem najmniej ciekawym bohaterem. A ta książka jeszcze bardziej popsuła mi o nim zdanie. Podejmuje dużo nietrafnych...