Nie potrafię wyrazić słowami, co ta książka ze mną uczyniła. Siedzę teraz rozdarta, zrozpaczona, z mokrymi policzkami, a moją piersią wciąż wstrząsają łkania, kiedy pomyślę o zakończeniu...

Wspominam Trylogię Czarnego Maga od samego początku, od chwili, gdy przeczytałam pierwsze zdanie. Była to jedna z kolejnych powieści fantasy na mojej drodze, która mnie wciągnęła. Nie sądziłam, że aż tak bardzo zżyję się z jej bohaterami, a jeszcze konkretniej, z jednym z nich - Wielkim Mistrzem, Czarnym Magiem, Akkarinem. Do teraz zastanawiam się, kto tak naprawdę był głównym bohaterem tej trylogii. W końcu jego wątek zawsze gdzieś się tam przewijał, a w drugiej i trzeciej części stał się głównym. Sama nie wiem dlaczego, ale owy Wielki Mistrz od samego początku, od pierwszego tomu miał w sobie coś, co mnie interesowało i pozwalało obdarzyć go sympatią. Nawet gdy przemocą wyrwał Rothenowi Soneę, wiedziałam, że on nie może być po prostu zły... Mam ochotę śmiać się z samej siebie, czytając, co ja wypisuję za treny czy elegie, aczkolwiek nie mogę się powstrzymać. A Akkarin umarł i nic na to nie poradzę. Jestem pewna, że darzyłabym go identyczną sympatią, gdyby przeżył i spędził resztę życia u boku Sonei. W tym wypadku jednak powieść wydaje mi się pełniejsza - moje łzy najlepiej świadczą o tym, jak pisarz może wpłynąć na przywiązanie się czytelnika do bohatera.

Dlatego właśnie cała trylogia trafiła na moją wybredną listę ulubionych, mimo że na początku tego nie planowałam.

Nie potrafię wyrazić słowami, co ta książka ze mną uczyniła. Siedzę teraz rozdarta, zrozpaczona, z mokrymi policzkami, a moją piersią wciąż wstrząsają łkania, kiedy pomyślę o zakończeniu...

Wspominam Trylogię Czarnego Maga od samego początku, od chwili, gdy przeczytałam pierwsze zdanie. Była to jedna z kolejnych powieści fantasy na mojej drodze, która mnie wciągnęła. Nie...