Rafał Różewicz to niezwykle autentyczny i szczery głos młodszego, poetyckiego pokolenia: wkurwia się i klnie tak, jak na młodego obywatela kraju, w którym wcale nie dzieje się dobrze, przystało. Ten tomik niezmiernie mi przypadł do gustu, i zaraz opiszę dlaczego.

Czytając wiersze Różewicza trzeba być nadmiar uważnym - nie raz ze stoickim spokojem opisuje ważne kwestie społeczne (jak np. w "Kącik szachowy", czy "Schengen" lub "Zima z radiem"(i tu przytoczę "...tworzona przez niemieckiego dj miksuje obozy z polskimi oborami z prędkością scootera..."), a także łączy z sobą wyrażenia w zaskakujący dla czytelnika sposób ("nie zwlekaj ani chwilówki", "przystawiać się do ściany"): tak oto można łatwo przegapić te słowa klucze i kluczowe aspekty, które dadzą nam podstawę do zrozumienia całego tomiku. Autor sprawnie posługuje się również ironią i sarkazmem: "...jak wielki Jezus ze Świebodzina, dla niedowiarków ma nawet rysy jak rany"("Trzeciego stopnia"). Różewicz w swoich utworach sprawnie wykorzystuje antyestetyzm, jak np. w "Wszystkie zdjęcia na tle prywatnych bibliotek", gdzie pisze "każdy jest stworzony do rzeczy wielkich prawda nawet kupa może być wielka", budując przy tym mocny, zapadający w pamięci obraz. Nie należy również zapominać o tym, jak z dobrym skutkiem poeta nawiązuje do popkultury "...rozbija się bank oceanu (który to ocean? twelve czy eleven?).

Ten tomik na pewno wyróżnia się na półkach poezji współczesnej - jest autentyczny, mocny, porusza ważne kwestie społeczne(chociażby kredyt we frankach!), zmusza do refleksji i zastanowienia się nad "ja", "my" i "wy". Do tego wszystkiego - nie posiada tego całego przeintelektualizowanego języka, którym młodzi artyści nie raz zwykli nas tak szczycić. Ponadto - wiersze Różewicza są rytmiczne, dzięki czemu czyta się je lekko i na pewno nie ma wrażenia "gubienia się w treści". Polecam!

Rafał Różewicz to niezwykle autentyczny i szczery głos młodszego, poetyckiego pokolenia: wkurwia się i klnie tak, jak na młodego obywatela kraju, w którym wcale nie dzieje się dobrze, przystało. Ten tomik niezmiernie mi przypadł do gustu, i zaraz opiszę dlaczego.

Czytając wiersze Różewicza trzeba być nadmiar uważnym - nie raz ze stoickim spokojem opisuje ważne kwestie...