To one budują most zaufania. Proste słowa, które malowniczo wspierają aurę ufności, która w stalowym uścisku trzyma drugą stronę. Ten uścisk pozwala trwać w kłamstwie, siostrzanej nienawiści i uczuciu, które wielokrotnie ociera się o granicę śmierci. Zaufałam. Zbudowałam most. Trzymała mnie w uścisku. Dinah Jefferies zrobiła wszystko, by wprowadzić mnie w stan malowniczej historii. Nie wytrzymałam...

Poczuła stan ukojenie. Poznając go, myślała, że odmieni jej życie. Przecież tego chciała! Chciała pokazać, że potrafi być Francuzką, którą nigdy nie była. Nicole córka Wietnamki i Francuza, ciągle żyje w cieniu siostry. Z rodzinnego majątku ojciec przekazuje jej sklep, w którym ma sprzedawać jedwab. Życie nie pozwala złapać oddechu! Na horyzoncie trwa wojna, w której Wietnamczycy i Francuzi walczą o niepodległość. Rozżalona, pełna zazdrości, skłócona z najbliższymi, Nicole, musi wybrać. Rodzina czy uczucie.

Oczekiwałam, że Dinah Jefferies zabierze moją wyobraźnię w inny świat. Zaufałam i oczekiwałam, że otuli mnie jedwabnym słowem. Otuliła mnie słowem, lecz autorka nie otuliła mnie całokształtem swojej powieści...

Błękit nieba. Ulotne myśli i ona. Główna bohaterka, która zniszczyła mi przyjemność czytania. Nicole. Absurdalnie wykreowana postać, której zachowanie przekracza granicę niedojrzałej, lekkomyślnej, pozbawionej zdrowego rozsądku osiemnastolatki, którą autorka osadziła w realiach wojny. Od początku lektury zachowałam dystans. Oczekiwałam, że autorka w kulminacyjnych momentach postawi na zmianę jej zachowania. Nie! Nie zrobiła tego! Zaledwie chwilę później powróciła Nicole, która doprowadzała mnie do czytelniczej rozpaczy... Drugi plan. W znacznym stopniu, Jefferies nadrabia postaciami drugoplanowymi. Treściwie wykreowani, wymowni, idealnie osadzeni w swoich rolach. Bezkonkurencyjnie, to oni ratują całą powieść. Zdani na siebie, bez wątpienia nadają kolorytu, który autorka zabiła postacią Nicole.

Obraz martwych ciał. Ewidentnie autorka dostojny krokiem weszła w świat wojny. Przedstawiła obrazy, które poruszają, dają możliwość obcowania z ludzką tragedią, lecz w całym pomruku wojennej zawieruchy brakuje zagłębienia w temat. Zbyt powierzchowne podejście do tematu sprawiło, że odbiór stał się dla mnie prostolinijnym zmaganiem dwóch nacji.

Tradycja broni się słowem. Niewinnie i naiwnie podążając za główną bohaterką, mogłam obcować w tradycyjnym, codziennym życiu ludzi, których poznałam małej wiosce Hanoi. Siłą napędową okazały się opisy, które uwodzą zmysły. Gwarne ulice, zapachy i koloryt przeniósł mnie w zwyczajny, naładowany wzorcem postępowania tryb życia. Widowiskowy dobór słów!

Ogólna niechęć. Dość mocny prolog. Idealnie nakreślony konflikt sióstr. Poszukiwanie swojego cienia w obliczu wojny. Dinah Jefferies wybrała doborowe składniki. Wybrała i nie wykorzystała potencjału, który skrywa powieść. Wyraźne skupienie uwagi na wspomnieniach oraz płytkie zachowanie Nicole sprawiło, że detale odeszły na drugi plan. Córka handlarza jedwabiem wymaga odpowiedniego czytelnika. Czytelnika, któremu nie przeszkadza zbyt monotonna dynamika akcji oraz specyficzny styl autorki.

Zgodnie z sumieniem. Muszę przyznać, że Córka handlarza jedwabiem nie poruszyła mnie emocjonalnie. Nie wniosła nic nowego do mojego życia, zatem stojąc na granicy czytelniczej przepaści, uznaję tę historię za słodko-gorzki obraz, który nie pozostanie na długo w mojej pamięci...

To one budują most zaufania. Proste słowa, które malowniczo wspierają aurę ufności, która w stalowym uścisku trzyma drugą stronę. Ten uścisk pozwala trwać w kłamstwie, siostrzanej nienawiści i uczuciu, które wielokrotnie ociera się o granicę śmierci. Zaufałam. Zbudowałam most. Trzymała mnie w uścisku. Dinah Jefferies zrobiła wszystko, by wprowadzić mnie w stan malowniczej...