Na początku byłam rozczarowana zakończeniem, ale potem doszłam do wniosku, że czasem ważniejsza od celu jest sama podróż do niego.

Na początku byłam rozczarowana zakończeniem, ale potem doszłam do wniosku, że czasem ważniejsza od celu jest sama podróż do niego.

Odświeżyłem sobie tę książkę sprzed lat, bo lubię tego pisarza. Sposób w jaki pisze sprawia, że chce mi się przewracać kolejne kartki, nawet jeśli opowieść jest taka sobie...

Jeśli ktoś chce trochę poznać tego autora, to można przeczytać lub zacząć od jakiejś innej jego książki.

Ciekawostka: z końcowych rozdziałów można się nauczyć, że czasem warto wyciągnąć bliską osobę ze szpitala z rąk nieudolnych lekarzy, wbrew ich zaleceniom i dzięki temu uratować człowieka... Przydatna wiedza praktyczna, w dzisiejszym świecie i rzeczywistości.

Odświeżyłem sobie tę książkę sprzed lat, bo lubię tego pisarza. Sposób w jaki pisze sprawia, że chce mi się przewracać kolejne kartki, nawet jeśli opowieść jest taka sobie...

Jeśli ktoś chce trochę poznać tego autora, to można przeczytać lub zacząć od jakiejś innej jego książki.

Ciekawostka: z końcowych rozdziałów można się nauczyć, że czasem warto wyciągnąć bliską osobę...

Głównym bohaterem "Dopuszczalnych strat" jest podstarzały agent literacki Roger Damon. Jego spokojne i w miarę stateczne życie burzy pewnej nocy telefon od nieznajomego typka nazwiskiem Zalowsky, który grozi mu śmiercią. To wydarzenie jest kamyczkiem, który wywołuje lawinę. Lawinę wspomnień. Bohater cofa się w czasie próbując ustalić komu mógł wyrządzić tak wielką krzywdę, by ściągnąć na siebie zemstę. Wszystko zaś odbywa się w atmosferze wiszącego w powietrzu niebezpieczeństwa.

W mojej opinii ta książka to prawie gotowa sztuka teatralna. Być może dlatego, że jej autor był też dramaturgiem. Zachwyca w niej nie tylko styl, ale też świetnie wykreowane postacie. Autor pozwala nam zanurzyć się w świat amerykańskiej klasy średniej z jej drinkami w porze lunchu i winem do kolacji. I choć akcja toczy się tam niezbyt wartko, a wydarzenia nie obfitują silne emocje to jednak ta historia ma w sobie coś zachwycającego. Bardzo polecam!!

Głównym bohaterem "Dopuszczalnych strat" jest podstarzały agent literacki Roger Damon. Jego spokojne i w miarę stateczne życie burzy pewnej nocy telefon od nieznajomego typka nazwiskiem Zalowsky, który grozi mu śmiercią. To wydarzenie jest kamyczkiem, który wywołuje lawinę. Lawinę wspomnień. Bohater cofa się w czasie próbując ustalić komu mógł wyrządzić tak wielką krzywdę,...

Na pewno jest to książka nierówna. Ale jakoś mnie w tej swojej niespójności zauroczyła. Autor żongluje, często w sposób irytujący, wątkami, co stanowi jednocześnie podstawę dynamicznej fabuły Dopuszczalnych strat. Czytało mi się ją zaskakująco dobrze. Nawet zakończenie, niezbyt porywające, mnie urządziło. Ciekawe doświadczenie literackie.

Na pewno jest to książka nierówna. Ale jakoś mnie w tej swojej niespójności zauroczyła. Autor żongluje, często w sposób irytujący, wątkami, co stanowi jednocześnie podstawę dynamicznej fabuły Dopuszczalnych strat. Czytało mi się ją zaskakująco dobrze. Nawet zakończenie, niezbyt porywające, mnie urządziło. Ciekawe doświadczenie literackie.

No trochę się zawiodłem. Płynie się z tą książką przez rzekę życia bohatera i kto zgadnie dokąd się dopłynie... Wątek kryminalny słabiutki i bez rozwiązania, co wskazuje, że nie jest to kryminał. Psychologiczne rozkminki też takie sobie, tułamy się z Damianem przez zaułki jego przeszłości, czy takie myśli i dylematy towarzyszą starości? Ciekawe, ciekawe... Czyta się ale bez rewelacji.

No trochę się zawiodłem. Płynie się z tą książką przez rzekę życia bohatera i kto zgadnie dokąd się dopłynie... Wątek kryminalny słabiutki i bez rozwiązania, co wskazuje, że nie jest to kryminał. Psychologiczne rozkminki też takie sobie, tułamy się z Damianem przez zaułki jego przeszłości, czy takie myśli i dylematy towarzyszą starości? Ciekawe, ciekawe... Czyta się ale bez...

To nie jest książka sensacyjna. Główny bohater wchodzi w okres rozliczeń tzw. smugi cienia. Jeszcze sprawny, ale już nie tak. Młoda, kochająca żona, stabilizacja materialna, a tu jakaś czkawka z młodości. Rachunek sumienia odbywa się w świadomości, ale również w podświadomości, stąd symboliczne sny itp. Rozrachunek z młodością, z zaniedbanych przyjaźni, nawyki oszczędności i przyjemność z obdarowywania, plany na przyszłość, a tu trach... Co pozostaje, myślę, że miłość i oddanie. Żeby nie spojlerować, powiem tylko, że ciekawy dla mnie był fragment braku chęci życia. Byłem świadkiem sytuacji, w której człowiek po operacji zmarł, a główną przyczyną właściwie był brak woli życia. Warto przeczytać tę książkę.

To nie jest książka sensacyjna. Główny bohater wchodzi w okres rozliczeń tzw. smugi cienia. Jeszcze sprawny, ale już nie tak. Młoda, kochająca żona, stabilizacja materialna, a tu jakaś czkawka z młodości. Rachunek sumienia odbywa się w świadomości, ale również w podświadomości, stąd symboliczne sny itp. Rozrachunek z młodością, z zaniedbanych przyjaźni, nawyki oszczędności...

Powróciłem na chwilę do klasyki. Powieść warsztatowo bez zarzutu, ale nie wzbudza już większych emocji. Portret klasy średniej powojennej Ameryki.

Powróciłem na chwilę do klasyki. Powieść warsztatowo bez zarzutu, ale nie wzbudza już większych emocji. Portret klasy średniej powojennej Ameryki.

Nietypowa powieść. Zaczyna się jak thriller, kończy się jak thriller, a w środku jest obyczajową, psychologiczną opowieścią o fajnych ludziach, którzy przez moment znaleźli się w niefajnych okolicznościach.

Sam pomysł, by w ustabilizowane życie bohaterów wdarł się nagle groźny, burzący je czynnik, oryginalnie nie wygląda. Jak to jest tu zrobione? Na pewno długo czekamy, aż intryga się rozwinie, to czekanie, będące per saldo prawdziwym sensem powieści Shawa, bywa męczące. Od pewnego momentu łatwo jednak mi było kupić konwencję zaproponowaną przez Autora. Na pewno oczekiwałem na rozwój akcji, to co na bieżąco dostawałem było wystarczającym powodem, bym czytał dalej i zastanawiał się nad fabułą.

Język jest niezaprzeczalnym atutem tej książki. Przejrzysty jak rzadko, lekki. Pozwalający wtopić się w lekturę, nieważne, co jest akurat jej przedmiotem. Bez drażniących - choćby i w zamierzony przez Autora sposób - elementów. Jednolity.

Największą zaletą powieści jest to, w jaki sposób zostały wykreowane występujące w niej postacie. Od razu rzuca się w oczy charakterystyczne zjawisko: wszystkie one możemy łatwo podzielić na dwie grupy: te z powieściowej teraźniejszości i te pojawiające się tylko we wspomnieniach głównego bohatera. I tu najbardziej charakterystyczna według mnie rzecz: o ile te drugie są dość jasno, wyraziście charakteryzowane, o tyle to te pierwsze, rysowane nader delikatną kreską, są ciekawsze. Jest coś w Damonie, Sheili, Weinsteinie, Olivierze i poruczniku Schulterze, nawet w Elaine, co sprawia, że, choć sama lektura cię nie porwała, to wiesz, że będziesz za nimi tęsknił po jej zakończeniu. Właśnie pomimo tego, że bardzo mało mamy powiedziane wprost o ich charakterach, o tym, co to są za ludzie. Coś jest w nich takiego niewymuszonego, coś jest w tej relacji między nimi, w przyjaźni która ich wszystkich łączy... Nie jest to może nic szczególnego, ale właśnie takiego niewymuszonego. Rzadko kiedy klimat, na który trafia się w dziele literackim jest aż tak niewymuszony, jak tu..

Powieść dobrze sprawdza się, jako kronika swoich czasów - nie ma komórek, google'a, facebooka, ale policja ma komputer i z niego korzysta, płaci się kartami kredytowymi, w szpitalach (w których idą przekręty całkiem kojarzące się ze współczesną Polską) jest coś takiego jak tomografia komputerowa, można wpaść w szał zakupów itd. Są także np. wzmianki o rewolucji seksualnej.

Jeżeli chcesz mocnej lektury, od której nie można się oderwać, to raczej nie jest to książka dla ciebie. Ale jeżeli szukasz Literatury przez wielkie L to jak najbardziej sięgnij po powieść Shawa. Choćby dla tego momentu po zakończeniu jej lektury, w którym zdajesz sobie sprawę, że te dwa słowa właśnie nie były wypowiedziane ironicznie. Że straty, które Roger w życiu poniósł, a raczej na które sobie pozwolił, naprawdę były dozwolone.

Nietypowa powieść. Zaczyna się jak thriller, kończy się jak thriller, a w środku jest obyczajową, psychologiczną opowieścią o fajnych ludziach, którzy przez moment znaleźli się w niefajnych okolicznościach.

Sam pomysł, by w ustabilizowane życie bohaterów wdarł się nagle groźny, burzący je czynnik, oryginalnie nie wygląda. Jak to jest tu zrobione? Na pewno długo czekamy, aż...

To z pewnością nie jest powieść sensacyjna, chociaż trupów tu nie brakuje. To powieść o tym, jak to jest, gdy w krytycznych momentach musimy zrobić szybkie "resume" naszego życia i do czego to wszystko prowadzi. No i jeszcze te dialogi. Shaw to mistrz.

To z pewnością nie jest powieść sensacyjna, chociaż trupów tu nie brakuje. To powieść o tym, jak to jest, gdy w krytycznych momentach musimy zrobić szybkie "resume" naszego życia i do czego to wszystko prowadzi. No i jeszcze te dialogi. Shaw to mistrz.

Książka o pewnym życiu i o innych życiach w jakiś sposób powiązanych z tym życiem bo tak przecież w życiu jest.... prawda.
Doskonały warsztat pisarski. Na jaki temat... na prawdę nie umiem odpowiedzieć.Uczta czytania.

Książka o pewnym życiu i o innych życiach w jakiś sposób powiązanych z tym życiem bo tak przecież w życiu jest.... prawda.
Doskonały warsztat pisarski. Na jaki temat... na prawdę nie umiem odpowiedzieć.Uczta czytania.