Nie sposób odnieść się do Władcy Cesarzy bez kontekstu, jaki daje wcześniejszy tom serii Sarantyńska Mozaika. O ile droga Crispina z Bachiary do Sarancjum bardzo do mnie przemówiła, o tyle jego przygody w samym Mieście w pewnym momencie nieomal nie sprawiły, że zarzuciłam czytanie.
W pierwszym tomie mamy ledwie kilkoro bohaterów i zdarzenia, choć opisane w mikroskali każdej z poznanych osób, to wzbudzające najsilniejsze emocje u czytającego, gdyż dotykały w swej potędze spraw o przeogromnej dla bohaterów wadze - życia i śmierci, a także objawienia wiary zarówno poprzez emanację bóstwa na ziemi jak i rażącego swą siłą przekazu wizerunku największego boga w zapomnianej świątyni po drodze.
W samym Mieście zaś to wszystko jakoś gubi się w mnogości intryg i przedstawionych postaci, z których każda wydaje się być równie istotna i ważna dla przedstawionej historii, co znajduje wyraz w nadzwyczaj pieczołowitym ich przedstawieniu, łącznie z pochodzeniem, ich myślami, przekonaniami czy rodziną. O ile bardzo to doceniałam, gdyż książki zbyt często są zaludnione papierowymi postaciami o funkcji "robienia za tłum", o tyle wpłynęło to na trudność w identyfikowaniu się szczególnie z którąś z nich, w obdzieleniu uwagą i emocjami wszystkich tak, by wciąż mieć w myśli głównego bohatera jako tego, na którym opiera się historia. Zabrakło mi tej intymności z podróży, Miasto w swym ogromie i hałaśliwości zepsuło klimat, który podziałał tak mocno na moją wyobraźnię w trakcie lektury Pożeglować do Sarancjum.

Nie sposób odnieść się do Władcy Cesarzy bez kontekstu, jaki daje wcześniejszy tom serii Sarantyńska Mozaika. O ile droga Crispina z Bachiary do Sarancjum bardzo do mnie przemówiła, o tyle jego przygody w samym Mieście w pewnym momencie nieomal nie sprawiły, że zarzuciłam czytanie.
W pierwszym tomie mamy ledwie kilkoro bohaterów i zdarzenia, choć opisane w mikroskali...