Obawiam się, że seria zmierza w niewłaściwym kierunku - ale może to też być tylko przejściowy moment.

Przede wszystkim zniknął mrok. Poza samobiczowaniem się w myślach przez Ryszarda i nielicznymi fragmentami (np. zabijania kogoś) nie ma tu tak niepokojącej i mrocznej atmosfery jak z pierwszej części. Za to jest dużo humoru. Nawet gdy postacie starają się kogoś ratować, dominują żarty związane z zalecaniem się do Ryszarda. Nie przeszkadza mi to, ale chyba przydałoby się określić głównego bohatera, zamiast tworzyć kolejne dwuznaczne sceny z nim i innymi postaciami.

Generalnie jestem w stanie zrozumieć, że wątki miłosne grają pierwsze skrzypce, ale niekoniecznie, gdy najważniejszą rolę w nich odgrywa pobożny i wrażliwy Henryk (swoją drogą, o ile on ma lat, skoro posiada syna w wieku Ryszarda?). Nie odmawiam jego historii dramatyzmu, ale autorka tworzy intymne chwile między nim a Ryszardem w bardzo podobny sposób (nawet ich spotkania są nadal cudownie przypadkowe!), nie próbując faktycznie rozwinąć tych relacji. Zresztą czytanie o dwóch skrzywdzonych przez los duszach sprawia wrażenie obcowania z melodramatem...

Co ciekawe, przy Annie by tego nie było. Nie ma przy niej tak wyraźnej (perfidnej?) gry na uczuciach. Lepiej czyta się jej kwestie, ponieważ nie są tak sentymentalne, a przy tym tę dziewczynę można lubić, bo ma cechy budzące sympatię - i nie wiąże się to z przytłaczającą dobrocią i niewinnością jak u Henryka (za którym przez co nie przepadam, lecz wiem, że ma spore grono fanów). Jednak skoro Aya Kanno uznała, że Henryk jest największą miłością, to niech to po prostu potwierdzi, a nie daje nadzieje na ciekawsze rozwinięcia miłosnego wątku. W przeciwnym razie kręcimy się w miejscu.

Dobrze, że coś się dzieje w głównej fabule. Wciąż nie brakuje intryg i układów między postaciami. Z drugiej strony w tym tomie nie wydarzyło się nic naprawdę ważnego, więc akcja tak nie ekscytowała.

Mimo wszystko czytanie piątego tomu to przyjemna i zabawna rozrywka z rodzaju "grzesznej przyjemności". Spodziewałem się jednak więcej, zwłaszcza po świetnej poprzedniej części.

Obawiam się, że seria zmierza w niewłaściwym kierunku - ale może to też być tylko przejściowy moment.

Przede wszystkim zniknął mrok. Poza samobiczowaniem się w myślach przez Ryszarda i nielicznymi fragmentami (np. zabijania kogoś) nie ma tu tak niepokojącej i mrocznej atmosfery jak z pierwszej części. Za to jest dużo humoru. Nawet gdy postacie starają się kogoś ratować,...