Jedna z niewielu książek, jakich nie byłam w stanie czytać - tak źle jest napisana. Nie polecam! Brrr.....

Jedna z niewielu książek, jakich nie byłam w stanie czytać - tak źle jest napisana. Nie polecam! Brrr.....

Lubicie książki, które nawiązują do kultury wschodniej, są utrzymane w takim klimacie, albo w ogóle opowiadają (z większą lub mniejszą dokładnością i wiarygodnością) o tym, jak to było kiedyś na wschodzie?
Ja uwielbiam!

Pamiętam, że sięgnęłam po tę książkę głównie dlatego, że oglądałam wcześniej film, który mnie wręcz zachwycił. Książka spodobała mi się w równym stopniu. Historia w niej zawarta jest piękna, ale ukazuje też zmagania się z przeciwnościami losu, które nie zawsze są piękne.

Cudowne i dokładne opisy sprawiały, że czułam się tak, jakbym sama znalazła się w tamtych miejscach i oglądała je na żywo.
Lubię takie klimaty wschodniej kultury. To wszystko wydaje się takie baśniowe, nierealne. Książka pozwoliła mi choć na chwilę znaleźć się w Kraju Kwitnącej Wiśni i sprawiła, że jeszcze bardziej się w nim zakochałam.

Świetna pozycja, polecam każdemu!

Lubicie książki, które nawiązują do kultury wschodniej, są utrzymane w takim klimacie, albo w ogóle opowiadają (z większą lub mniejszą dokładnością i wiarygodnością) o tym, jak to było kiedyś na wschodzie?
Ja uwielbiam!

Pamiętam, że sięgnęłam po tę książkę głównie dlatego, że oglądałam wcześniej film, który mnie wręcz zachwycił. Książka spodobała mi się w równym stopniu....

Słodko-gorzka historia Sayuri. Bardziej gorzka niż słodka. Okres II WŚ trochę przeciągnięty a przez co lekko nużący. Wg mnie najważniejszymi lekcjami płynącymi z tej książki są:
1. Dąż uparcie do wyznaczonego celu.
2. Jeśli nagle pojawia się w Twoim życiu ktoś kto chce Ci pomóc to przyjmij tę pomoc, ale zastanów się lub dowiedź się dlaczego to robi- bo może się okazać że poza pomocą realizuje Twoimi rękoma własne cele i/lub działa na czyjeś polecenie - Mameha.

Słodko-gorzka historia Sayuri. Bardziej gorzka niż słodka. Okres II WŚ trochę przeciągnięty a przez co lekko nużący. Wg mnie najważniejszymi lekcjami płynącymi z tej książki są:
1. Dąż uparcie do wyznaczonego celu.
2. Jeśli nagle pojawia się w Twoim życiu ktoś kto chce Ci pomóc to przyjmij tę pomoc, ale zastanów się lub dowiedź się dlaczego to robi- bo może się okazać że...

Są takie książki, które zostają w głowie na zawsze. Myślę, że to właśnie jest taka książka. Niesamowita historia. Sayuri nie ma życie usłanego różami, od dzieciństwa nie ma łatwo. Chociaż poznając innych bohaterów widzę, że nikt nie miał z górki. Wszyscy żyli w ciężkich czasach.

Są takie książki, które zostają w głowie na zawsze. Myślę, że to właśnie jest taka książka. Niesamowita historia. Sayuri nie ma życie usłanego różami, od dzieciństwa nie ma łatwo. Chociaż poznając innych bohaterów widzę, że nikt nie miał z górki. Wszyscy żyli w ciężkich czasach.

Końcówka zdecydowania zbyt przesłodzona, ale poza tym wyidealizowane szczęście bohaterki jest świetną wymówką, by przede wszystkim pokazać dawny przemysł gejsz od jak największej ilości stron.
Dobra pozycja, jeśli ktoś chce poznać inna kulturę; niekoniecznie jeśli łaknie się typowo literackich przeżyć.

Końcówka zdecydowania zbyt przesłodzona, ale poza tym wyidealizowane szczęście bohaterki jest świetną wymówką, by przede wszystkim pokazać dawny przemysł gejsz od jak największej ilości stron.
Dobra pozycja, jeśli ktoś chce poznać inna kulturę; niekoniecznie jeśli łaknie się typowo literackich przeżyć.

Wyznania Gejszy to powieść, która swoją światową premierę miała w 1997 roku. W Polsce tytuł po raz pierwszy ukazał się w 2001 roku nakładem Wydawnictwa Albatros. W 2005 roku książka Arthura Goldena doczekała się ekranizacji, której reżyserem został pan Rob Marshall, chociaż Steven Spielberg, Brett Ratner, Spike Jonze i Kimberly Peirce byli brani pod uwagę jako potencjalni reżyserzy filmu.
Jak łatwo policzyć minęło ponad 20 lat od jej premiery, kiedy zacząłem czytać ten tytuł, który swojego czasu był prawdziwym bestsellerem. I ponownie mam mieszane uczucia po kolejnej przeczytanej książce. Z jednej strony otrzymujemy bardzo kompletny świat gejsz, wraz z ich szkoleniem, japońskimi tradycjami oraz jak te kobiety żyły w męskim świecie. Z drugiej strony nie bardzo wciągnąłem się w historię Chiyo/Sayuri. Ostatnie sto stron przeczytałem za jednym posiedzeniem, ale tylko dlatego, że jak najszybciej chciałem tę książkę zakończyć.
Jak już wspomniałem nie czytało mi się tej pozycji najlepiej. Na przeczytanie 459 stron potrzebowałem ośmiu dni oraz jedenastu posiedzeń. Wynik taki plasuje "Wyznania gejszy" na 155 miejscu wśród 258 książek Przeczytanych Na Tronie. Ze swej strony ani nie polecam, ani nie odradzam. Po prostu spróbujcie sami, jeśli macie możliwość, lecz nie jest to konieczne za wszelką cenę.

https://www.facebook.com/czytamnatronie

Wyznania Gejszy to powieść, która swoją światową premierę miała w 1997 roku. W Polsce tytuł po raz pierwszy ukazał się w 2001 roku nakładem Wydawnictwa Albatros. W 2005 roku książka Arthura Goldena doczekała się ekranizacji, której reżyserem został pan Rob Marshall, chociaż Steven Spielberg, Brett Ratner, Spike Jonze i Kimberly Peirce byli brani pod uwagę jako potencjalni...

Dość duży zawód. Czytałam bardzo długo, bo nie mogłam jej zmęczyć. Ciekawa akcja zaczyna się może od 2/3 książki i jest jej zdecydowanie za mało. Plusem są wstawki kulturowe o dawnych czasach w Japonii.

Dość duży zawód. Czytałam bardzo długo, bo nie mogłam jej zmęczyć. Ciekawa akcja zaczyna się może od 2/3 książki i jest jej zdecydowanie za mało. Plusem są wstawki kulturowe o dawnych czasach w Japonii.

Książka bardziej jak reportaż lub film dokumentalny niż literatura piękna, gdyż jest prawdziwą opowieścią historii życia japońskiej gejszy u schyłku jej życia. Język łatwy w czytaniu ale nie piękny. Opowiada historię biednej dziewczyny, która po latach została sławną gejszą obrazując przy tym życie gejsz w przedwojennej Japonii. Czytając książkę, między wierszami można także trochę poznać kulturę i obyczaje przedwojennej Japonii – tylko w ograniczonym zakresie – bo opowieść skupia się głównie na upokorzeniach gł. bohaterki, wzajemnej rywalizacji pomiędzy gejszami, ich intrygach oraz ich kontaktach z mężczyznami. Literacko mnie zawiodła, za korzyść uznaję bliższe poznanie kultury Japonii.

Książka bardziej jak reportaż lub film dokumentalny niż literatura piękna, gdyż jest prawdziwą opowieścią historii życia japońskiej gejszy u schyłku jej życia. Język łatwy w czytaniu ale nie piękny. Opowiada historię biednej dziewczyny, która po latach została sławną gejszą obrazując przy tym życie gejsz w przedwojennej Japonii. Czytając książkę, między wierszami można...

Ta książka wysyła do mnie tyle sprzecznych sygnałów, aż mnie głowa boli. Nie jestem w stanie zgodzić się z epitetem na tyle okładki, z tym że to najpiękniejsza opowieść o miłości. Bo nie słyszałem innej, która byłaby tak gorzka, cyniczna, niezdrowa i koniec końców bezowocna, a raczej zwiędła.
Postacie budzą tak strasznie mieszane emocje. Potrafią być hojne, cierpliwe i honorowe, a w innych scenach zachowują się jak rozwydrzone dzieciaki. Niektórym miałoby się ochotę przyłożyć w twarz. Oddać za te wszystkie razy, które jako czytelnik musisz oberwać, czytając o tym okrutnym świecie opartym na wypaczonych zasadach.
Co do tych sprzecznych sygnałów, to bije się z myślami czy uznać tą powieść za genialną czy karykaturalną. Misterna fabuła jest pełna intryg, ale to pomału rozmywa się z operą mydlaną. Niewiadomo kto kogo kocha, kto co ma ze sobą zrobić. Wszyscy coś knują, byleby nie było za nudno i za łatwo.
Napewno nie uznam tego za powieść o miłości. Raczej o przeznaczeniu, nieuchronności pewnych sił, rozczarowaniu, egoizmie, nieporozumieniu...

Ta książka wysyła do mnie tyle sprzecznych sygnałów, aż mnie głowa boli. Nie jestem w stanie zgodzić się z epitetem na tyle okładki, z tym że to najpiękniejsza opowieść o miłości. Bo nie słyszałem innej, która byłaby tak gorzka, cyniczna, niezdrowa i koniec końców bezowocna, a raczej zwiędła.
Postacie budzą tak strasznie mieszane emocje. Potrafią być hojne, cierpliwe i...

Cudowna. Czułam się jakbym razem z gejszą przemierzała ulice Gion. Najbardziej oczywiście podobał mi się środek książki gdzie nasza bohaterka opowiadała o jej doświadczeniach już jako „praktykantka”. Opisy sprawiały że mogłoby się wydawać że oglądam serial a nie czytam książkę.

Cudowna. Czułam się jakbym razem z gejszą przemierzała ulice Gion. Najbardziej oczywiście podobał mi się środek książki gdzie nasza bohaterka opowiadała o jej doświadczeniach już jako „praktykantka”. Opisy sprawiały że mogłoby się wydawać że oglądam serial a nie czytam książkę.