Po średniej 2061, Clarke postanowił napisać coś o podobnym, albo i niższym poziomie. I znów opis zastanej przez bohatera rzeczywistości jest przyzwoity i nadałby się na tło jakiejś pasjonującej powieści, ale w 3001 kończy się na opisach, opisach i wielkich ze zdziwienia oczach Franka Poole'a.

Samo jego pojawienie się w dość kontrowersyjny sposób już skazuje tę powieść na duży cudzysłów. Bo po prostu ciężko w to wszystko uwierzyć. Potem jest sporo opisów i zadziwień jaki ten świat przyszłości jest wspaniały, a potem podróż ku Europie. Tam bez niespodzianek. Wiadome spotkania, wiadomy monolit robiący wiadomo co, itd itd. Po co Clarke tak bezceremonialnie odsłonił i spłycił przeznaczenie monolitu to ja naprawdę nie rozumiem. A o zakończeniu pisanym chyba na kolanie nie wspomnę.

Najciekawsze z tego wszystkiego jest posłowie i uwagi czynione do niektórych rozdziałów.

Treściowo 3001 nie ma wiele do zaoferowania, ale czyta się dość dobrze - objętościowo zbliżona do poprzedniczek, książka pozwala się przeczytać w parę wieczorów - maks - po czym najpewniej o niej zapomnicie.

Wypadałoby napisać coś więcej, ale za bardzo nie ma co. Fajny pomysł na cykl, który Clarke zapoczątkował i którym zapłodnił ludzką wyobraźnię, został niestety dość spłycony w trzeciej i czwartej odsłonie. Ale myślę, że to dobrze, że Odyseja została napisana i nawet jeśli została kiepsko spuentowana, to wciąż opisuje całkiem epicką przygodę ludzkości.

Dzięki wielkie Mr. Clarke! :)

Po średniej 2061, Clarke postanowił napisać coś o podobnym, albo i niższym poziomie. I znów opis zastanej przez bohatera rzeczywistości jest przyzwoity i nadałby się na tło jakiejś pasjonującej powieści, ale w 3001 kończy się na opisach, opisach i wielkich ze zdziwienia oczach Franka Poole'a.

Samo jego pojawienie się w dość kontrowersyjny sposób już skazuje tę powieść na...