Książkę otrzymałam, więc kiedy wpadła już w moje ręce postanowiłam zapoznać się z treścią. Osoba Martina jest mi znana już nie od dziś. Zdecydowaną zaletą tego tekstu była możliwość poznania jego życia, dzieciństwa, motywacji, poglądów. Nie są to wyżyny literatury, ale jak sam Stankiewicz wspomina - nawet do tego nie aspiruje. Co nie znaczy, że nie odszukałam kilku zabawnych fragmentów czy wyjątkowo sympatycznych konstrukcji językowych. Bardzo przyjemnie czytało mi się fragmenty o Laurze, Tosi czy początkach kariery. Pomiędzy wierszami pojawia się motyw przewodni - ogromna pasja i poświęcenie produkcji filmów od właściwie najmłodszych lat. Naprawdę inspirujące! Żeby nie było zbyt różowo "Śmieszek" posiada też kilka minusów... dajmy na to... och, ten tytuł. Nie mam pojęcia czyja była to koncepcja. Boli też forma rzekomej sesji terapeutycznej. Wątpię, żeby jakakolwiek na świecie przebiegała w ten sposób - pełna krytycyzmu, ironii, traktowania pacjenta jako gorszy i mało inteligentny byt. Dodatkowo mnogość samoobrażania Martina już od pierwszych stron przytłacza. Nie oceniam pozycji, bo do czego miałabym ją porównać? Klasyków literatury, dramatów obyczajowych, biografii? Potraktujmy to jako całkiem udany, niezależny twór od Martina dla wielbicieli Martina, tyle wystarczy :).

Książkę otrzymałam, więc kiedy wpadła już w moje ręce postanowiłam zapoznać się z treścią. Osoba Martina jest mi znana już nie od dziś. Zdecydowaną zaletą tego tekstu była możliwość poznania jego życia, dzieciństwa, motywacji, poglądów. Nie są to wyżyny literatury, ale jak sam Stankiewicz wspomina - nawet do tego nie aspiruje. Co nie znaczy, że nie odszukałam kilku...