Coraz bardziej podobają mi się kryminały Camilleriego. Mają naprawdę ciekawą fabułę, błyskotliwie poprowadzoną i podaną czytelnikowi w sposób angażujący go niejako w rozgrywające się w książkach wydarzenia (dużo dialogów bezpośrednio ilustrujących przebieg akcji), na dodatek naprawdę nie sposób nie polubić głównego bohatera, komisarza Montalbano. Łebski ten facet nie dość, że nie daje sobą dyrygować żadnym wpływowym personom, którym niekiedy zależy na retuszu faktów w dochodzeniu, nie dość, że odznacza się żywym dowcipem i niekiedy kąśliwym poczuciem humoru, nie dość, że nie pozostaje obojętny na ludzkie sprawy, to jeszcze - nie, nie mogę przejść obok tego obojętnie! - jest wytrawnym smakoszem. I na tej właśnie płaszczyźnie odczuwam z panem komisarzem najsilniejsze powinowactwo dusz. Co prawda ilości pochłanianych przez niego wyszukanych dań przekracza wielokrotnie moje możliwości (Salvo umie zwalczyć po kilka potraw na jeden posiłek lub porcje o wadze około 1,5 kg), jednak ich opisy sprawiają, że przy lekturze co chwilę robię wypady do kuchni, bo trudno, doprawdy, czytać o tym wszystkim z pustym żołądkiem!

Trzeba jeszcze wspomnieć o wielkim talencie autora do szkicowania postaci. W powieści przewija się cała galeria bohaterów i nawet ci z odległych planów, pojawiający się na chwilę w fabule, są bardzo wyraziście nakreśleni. W jakiś sposób takie bogactwo "zaplecza osobowego" przypomina mi filmy Felliniego, które też, poza opowiadaną historią, stanowią paradę najrozmaitszych, często niezwykłych postaci, przedstawianych z całym bogactwem ich oryginalności.

Ale być może ów talent do obserwowania i wyławiania czegoś szczególnego w ludziach to cecha starych mistrzów (obaj, Camilleri i Fellini, urodzili się w l. 20. ubiegłego wieku), podczas gdy obecnie w kinie ważne są głównie efekty komputerowe, a w literaturze kryminalnej - nadmuchiwanie fabuły bajdurzeniem o czymkolwiek, byle dobić do 500 stron druku... Dziś François Villon zapewne westchnąłby: "Ach, gdzie się podziała niegdysiejsza zwięzłość?".
Oczywiście, gdyby czytał kryminały.

Coraz bardziej podobają mi się kryminały Camilleriego. Mają naprawdę ciekawą fabułę, błyskotliwie poprowadzoną i podaną czytelnikowi w sposób angażujący go niejako w rozgrywające się w książkach wydarzenia (dużo dialogów bezpośrednio ilustrujących przebieg akcji), na dodatek naprawdę nie sposób nie polubić głównego bohatera, komisarza Montalbano. Łebski ten facet nie dość,...