Nie chcę wyjść na czepialską, ale wygląda mi na to, że twórczość pani Stephanie Laurens jest dramatycznie nierówna.
Część druga sagi o Cynsterach nie dorasta nawet do pięt części pierwszej.
Męczyłam ją przez ładnych parę dni... i ledwie żywa, oraz mocno zniechęcona, dobrnęłam ostatecznie do jej szczęśliwego końca.
Książka bardziej niż opowieść, przypomina wstępny scenopis, przez co historia całkowicie traci jakikolwiek klimat. Myślę, że bez stałych i nieograniczonych informacji o tym kto przyszedł, wyszedł, podniósł filiżankę, usiadł, stanął, kichnął, ukłonił się, czy posmarował i czym kromkę chleba- książka mogłaby naprawdę wiele zyskać... a już na pewno zbawiennie wpłynęłoby to na zagęszczenie akcji.
Żeby być do końca szczerą, dzięki tym wszystkim niefortunnym zabiegom, bardziej mnie już ciekawiło, kto był złodziejem, czy zjawą, niż cały ten nieudolnie sklecony wątek miłosny. Cała ta miłość tutaj wydała mi się jakaś taka przeprowadzona na siłę i "kwadratowa".
Wśród romansów historycznych, które baaardzo lubię, ta pozycja plasuje się gdzieś przy samym końcu rankingu niestety.
Mimo szczerych chęci nie mogę jej polecić bo zwyczajnie nuży czytelnika.

Nie chcę wyjść na czepialską, ale wygląda mi na to, że twórczość pani Stephanie Laurens jest dramatycznie nierówna.
Część druga sagi o Cynsterach nie dorasta nawet do pięt części pierwszej.
Męczyłam ją przez ładnych parę dni... i ledwie żywa, oraz mocno zniechęcona, dobrnęłam ostatecznie do jej szczęśliwego końca.
Książka bardziej niż opowieść, przypomina wstępny...