Tym razem tylko "dobra", bo Amelie Nothomb zaintrygowała, ale nie zachwyciła. O czym zasadniczo jest "Słownik imion własnych"? Niektórzy stwierdziliby, że o wszystkim i o niczym, ja wolę raczej powiedzieć, że to zależy, czego w tej książce szukamy. A znaleźć możemy między innymi: niespełnione ambicje rodziców przeniesione na dzieci, pochwałę niezwykłości, nieszczęśliwą historię rodzinną, przywiązanie postaci do własnych światów wewnętrznych, przewrotnie (jak to u Nothomb) zrealizowany motyw przeznaczenia, dużo pięknego ujęcia pasji, przedstawienie inności, a nawet i pokrętny, niezbyt mocno zarysowany wątek miłosny. Wielka pochwała należy się autorce za choćby jeden z wielu fragmentów, które na stałe osiadają w myślach, to znaczy zwięzłe, ale trafne spostrzeżenia dotyczące urody i zawiści. Przejdźmy do sedna, czyli: komu można polecić "Słownik imion własnych"? Oczywiście, miłośnikom stylu Amelie Nothomb, ale nie tylko - książka powinna zaciekawić tych, którzy szukają czegoś niebanalnego, może nawet dziwacznego, a zarazem dosyć lekkiego. Właśnie tak, o dziwo, mimo ogromu tragicznych lub smutnych wydarzeń, w tej opowieści o braku akceptacji i próbach spełniania marzeń znajduje się też pierwiastek czegoś magicznie romantycznego, bajkowego, onirycznego, może to niezwykła postać bohaterki, a może szelest wielowarstwowych tutu małych baletnic. Każdy powinien sam zadecydować.

Tym razem tylko "dobra", bo Amelie Nothomb zaintrygowała, ale nie zachwyciła. O czym zasadniczo jest "Słownik imion własnych"? Niektórzy stwierdziliby, że o wszystkim i o niczym, ja wolę raczej powiedzieć, że to zależy, czego w tej książce szukamy. A znaleźć możemy między innymi: niespełnione ambicje rodziców przeniesione na dzieci, pochwałę niezwykłości, nieszczęśliwą...