No tak średnio bym powiedział.

No tak średnio bym powiedział.

Jest lepiej niż w pierwszym tomie, jednak lektura wciąż męczy i finalnie nie przynosi satysfakcji. W ostateczności można przeczytać, aczkolwiek polska fantastyka oferuje zbyt wiele lepszych tytułów, by marnować czas na Kroniki Czerwonej Kompanii.

Jest lepiej niż w pierwszym tomie, jednak lektura wciąż męczy i finalnie nie przynosi satysfakcji. W ostateczności można przeczytać, aczkolwiek polska fantastyka oferuje zbyt wiele lepszych tytułów, by marnować czas na Kroniki Czerwonej Kompanii.

Marsjańska tajemnica wędruje na Ziemię.
Walka korporacji o lepszą pozycję prowadzi do eskalacji konfliktu. Kera Puławska, już w pierwszej części wciągnięta w grę, dąży do celu, trochę jak z bajki: pójdź, nie wiem gdzie, znajdź, nie wiem co, zrób, nie wiem co. Ale z góry wiadomo, że będzie to miało fundamentalne znaczenie dla świata i pozwoli dobru zatriumfować nad złem. Na końcu wielkie BOOM! Wiadomo, tego się oczekuje.
Narracja prowadzona jest dla mnie nieco chaotycznie. Saulski skacze po fabule. Wprowadza kolejne wątki rozbudowujące, ale bliżej im do pierwiastka magicznego niż SF. Zabrakło mi rozwinięcia gotowych wątków, dostałem doklejanie. Jakby Saulski potrzebował pchnąć fabułę, więc kombinował dowolne rozwiązanie by w miarę się kleiło. Taka droga raczej zachowania dynamiki niż sensu.
Do poczytania. Bez jasności na koniec.

Marsjańska tajemnica wędruje na Ziemię.
Walka korporacji o lepszą pozycję prowadzi do eskalacji konfliktu. Kera Puławska, już w pierwszej części wciągnięta w grę, dąży do celu, trochę jak z bajki: pójdź, nie wiem gdzie, znajdź, nie wiem co, zrób, nie wiem co. Ale z góry wiadomo, że będzie to miało fundamentalne znaczenie dla świata i pozwoli dobru zatriumfować nad złem. Na...

Arkady Saulski „Wilk” – czyli Kroniki Czerwonej Kompanii tom II!

Arkady Saulski po raz drugi zabiera mnie do swojego uniwersum sci-fi, po tomie pierwszym, który był w mojej opinii nieco pogmatwany przez liczne „wstawki” z wywiadów z fikcyjnymi naukowcami. Ograniczenie tego do minimum wyszło powieści na zdrowie.

Muszę przyznać, że ten tom o wiele przyjemniej się słuchało od poprzedniczki, obstawiam, że autor odczuwał większą przyjemność z pisania przez co tekst jest atrakcyjniejszy dla ucha. Jedynie co mnie dziwi to fakt, iż drugi tom pojawił się w tym samym roku co pierwszy, więc pan Arkady zrobił błyskawiczny postęp jakościowy!

Dla mnie Kroniki powinny być od początku nastawione na swobodną przygodę okraszoną fantastyką naukową i tom drugi daje frajdę z czytania. Rzecz jasna koneserzy sci-fi mogą przecież sięgnąć po książki Lema lub Sławka Nieściura i powinni być zadowoleni, a ja tymczasem mogę oświadczyć publicznie, że dobrze się bawiłem przy tym tomie.

Co mi się podobało (wypunktuje pod myślników, bo jestem troszkę dziś leniwy)?
– ciekawie poprowadzony wątek z Alo,
– wątek z uwięzionym Shephardem,
– nawiązanie kontaktu z obcą cywilizacją,
– Kera Puławska dostała nieco po głowie.

Podsumowując jeśli ktoś szuka przyjemnej lektury na jeden, góra dwa wieczory, to z przyjemnością polecam „Wilka” oraz poprzedni tom (wypijcie przy jedynce parę piw za zdrowie Arkadego!)!

Arkady Saulski „Wilk” – czyli Kroniki Czerwonej Kompanii tom II!

Arkady Saulski po raz drugi zabiera mnie do swojego uniwersum sci-fi, po tomie pierwszym, który był w mojej opinii nieco pogmatwany przez liczne „wstawki” z wywiadów z fikcyjnymi naukowcami. Ograniczenie tego do minimum wyszło powieści na zdrowie.

Muszę przyznać, że ten tom o wiele przyjemniej się słuchało...

Przy drugim tomie z czystym sumieniem mogłem dać ocenę -jest zdecydowanie lepiej. Autor nie zapuszcza się w meandry alternatywnej nauki, a rzuca czytelnika w wir akcji - i bardzo dobrze. Oczywiście, jeśli ktoś oczekuje "Solarisa" to się srodze zawiedzie, ale jeśli potrzebuje rozrywki w stylu Operation "Wolf" z C64, to jak najbardziej dobrze trafił. I broń Boże nie dezawuuję w ten sposób tego tytułu, bo takie opowieści też są potrzebne. Taki odpowiednik konkretnego, męskiego kina - taka krzyżówka Uniwersalnego żołnierza i Rambo.
Do chilli -outu jak najbardziej.

Przy drugim tomie z czystym sumieniem mogłem dać ocenę -jest zdecydowanie lepiej. Autor nie zapuszcza się w meandry alternatywnej nauki, a rzuca czytelnika w wir akcji - i bardzo dobrze. Oczywiście, jeśli ktoś oczekuje "Solarisa" to się srodze zawiedzie, ale jeśli potrzebuje rozrywki w stylu Operation "Wolf" z C64, to jak najbardziej dobrze trafił. I broń Boże nie dezawuuję...

Ciąg dalszy "zabili ją i uciekła masakrując niczym Rambo niezliczone rzesze wrogów, który nie mogli jej trafić".
Akcja wartka, czyta się łatwo, jednak fabułą jest dziurawa, a fantastyka ma "naukowość", która nie wytrzymuje konfrontacji z licealnym podręcznikiem do fizyki.
Krótko mówiąc: przeciętne czytadło.
Szkoda, bo autor ma trochę ciekawych pomysłów, ale wydaje mi się, że chciał ich wykorzystać za dużo na raz i wyszło średnio.

Ciąg dalszy "zabili ją i uciekła masakrując niczym Rambo niezliczone rzesze wrogów, który nie mogli jej trafić".
Akcja wartka, czyta się łatwo, jednak fabułą jest dziurawa, a fantastyka ma "naukowość", która nie wytrzymuje konfrontacji z licealnym podręcznikiem do fizyki.
Krótko mówiąc: przeciętne czytadło.
Szkoda, bo autor ma trochę ciekawych pomysłów, ale wydaje mi się,...

Ciężko zacząć mi pisanie tej recenzji, albowiem musiałaby mieć co najmniej kilka stron A4, gdybym chciał opisać książkę dokładnie. Nie będę zagłębiać się w fabułę, bo dzieje się tam tak dużo i tak wiele wątków się przeplata, że trudno jest to ująć w prostych słowach. To trzeba po prostu przeczytać.

Elementy, które pozytywnie wpływają na fabułę to chyba wszystko. Naprawdę. Trudno znaleźć tutaj jakikolwiek minus. Nawet opasłość tomu mi nie przeszkadzała. A wręcz przeciwnie. Na końcu miałem niedosyt. Bohaterowie, dialogi, ich zachowania, akcja, technologia, intrygi, spójność historii, przeplatanie wątków, to wszystko jest napisany w taki sposób, że czyta się na jednym oddechu.

Najważniejsze wątki prowadzone są równolegle, by pod koniec zacząć się przeplatać i łączyć. Bohaterowie zamieniają się miejscami, ewoluują, przeskakują z obozu do obozu. Dzieje się tak dużo, napięcie rośnie w szybkim tempie, a całość wypływa jak piana uszami i nosem.

Rewelacyjne pojedynki, akcja wojskowe, bitwy na ziemi, orbicie i w przestrzeni są genialne. Relacje między bohaterami niesamowicie autentyczne. Warto przeczytać 600 stronicowe dzieło Saulskiego, bowiem jest to chyba jedno z lepszych polskich scifi ostatnich lat.

Ciężko zacząć mi pisanie tej recenzji, albowiem musiałaby mieć co najmniej kilka stron A4, gdybym chciał opisać książkę dokładnie. Nie będę zagłębiać się w fabułę, bo dzieje się tam tak dużo i tak wiele wątków się przeplata, że trudno jest to ująć w prostych słowach. To trzeba po prostu przeczytać.

Elementy, które pozytywnie wpływają na fabułę to chyba wszystko. Naprawdę....

Jeżeli kogoś zraziło zakończenie pierwszej części, tu jest tego znacznie więcej - główni bohaterowie bez problemu radzą sobie z zastępami weteranów, jakby walczyli z dziećmi. Raz za razem.

Jeżeli kogoś zraziło zakończenie pierwszej części, tu jest tego znacznie więcej - główni bohaterowie bez problemu radzą sobie z zastępami weteranów, jakby walczyli z dziećmi. Raz za razem.

Jedynym minusem, jest nadmiar fabuły w stosunku do poprzedniej, która była soczystym Combat porn.

Mimo to akcji jest dużo, opisy walki nie zawodzą, a cytat o wojnie jako uczcie nadaje tonu.

Jedynym minusem, jest nadmiar fabuły w stosunku do poprzedniej, która była soczystym Combat porn.

Mimo to akcji jest dużo, opisy walki nie zawodzą, a cytat o wojnie jako uczcie nadaje tonu.

No i zagłębiłam się i nie zawiodłam. Kolejna powieść wciągająca i szkoda, że tak mało. Człowiecze! Autorze! Twórz, bo masz potencjał, a sposób przedstawiania faktów i postaci w książce jest wysoce zadowalający. Polecam bardzo gorąco!

No i zagłębiłam się i nie zawiodłam. Kolejna powieść wciągająca i szkoda, że tak mało. Człowiecze! Autorze! Twórz, bo masz potencjał, a sposób przedstawiania faktów i postaci w książce jest wysoce zadowalający. Polecam bardzo gorąco!