Po przeczytaniu tej książki mam mieszane uczucia. Z jednej strony styl pisania Kamila Durczoka spowodował to, że "Przerwę w emisji" można czytać ciurkiem. Nie nuży, nie razi dziwnymi zlepkami słów, nie zajmuje miejsca np. fotografiami rodzinnymi (choć z drugiej strony wielkość czcionki jest zbyt duża, co niepotrzebnie zwiększa objętościowo książkę). Autor zbyt długo jest dziennikarzem, by popełnić takie błędy. Ale z drugiej strony po przeczytaniu publikacji Kamila Durczoka nadal nie mamy jasnej odpowiedzi - był winny czy nie? W zasadzie o samych stosunkach panujących w redakcji "Faktów" jest tu tyle, co kot napłakał. Wiemy jedynie, jak naprawdę nazywa się słynny "Rurek" od "ujebanego stołu". Beata Tadla wspominana jest raptem dwukrotnie, i to jako... "T.". Nie Beata T., nie koleżanka T., po prostu T. Skoro Durczok zdecydował się na szczerą w założeniach wypowiedź książkową to powinien wytrwać w tej szczerości. A tak nie wiadomo, czy zdradzał Mariannę, czy jednak poszedł w tango już po rozstaniu. Do tego jacyś tajemniczy panowie X, XY etc. Myślę, że nie tego spodziewali się czytelnicy.
Oczywiście brawa za przyznanie się do bycia bucem. Durczok pisze, że swego czasu połowa ludzi w Polsce traktowała go jak sympatycznego chłopaka, a druga połowa jak zwykłego buca. Jako warszawiak mogę śmiało powiedzieć, że na Mazowszu wszyscy autochtoni odbierali go jako buraka-szczęściarza, kogoś w rodzaju Piotra Kraśki, czyli napompowanego kolesia oderwanego od zwykłego szarego życia. Niby "Fakty" pokazywały czasem to zwykłe życie, ale dla pana Durczoka było to raczej coś w stylu "Z kamerą wśród zwierząt". Materiał się kończył, reflektory w studio gasły, a on szedł ścigać się na chopperach czy szusować po alpejskich stokach. Za swój motor-ścigacz dał więcej niż wynosiła dwuletnia pensja szarego obywatela. Bez mrugnięcia okiem. I nawet choroba nowotworowa nie zmieniła jego hedonistycznego nastawienia. Pokonał komórki rakowe, bycia bucem nie przeskoczył.
Kamil Durczok w swojej książce wielokrotnie podkreślał, że "Fakty" był absolutnie najlepszym magazynem informacyjnym w Polsce, najnowocześniejszym, z własnym helikopterem i szwajcarskim pajacem jako szefem wszystkich szefów. Nigdy tego tak nie odbierałem. Dla mnie Tefałen (zapis celowy) to szczyt kiczu i robienia z widza kretyna. "Fakty" a wraz z nimi Kamil Durczok, doskonale się w ten kanon wpisywały.
Nie jestem piewcą poczynań Sylwestra Latkowskiego. Powiem więcej, nie po drodze mi z tym człowiekiem. Ale książka Kamila Durczoka nie pokazała mi jednoznacznie, że Latkowski wszystko sobie zmyślił. Mobbing był, choćby nie wiem jak Kamil Durczok próbował to nazywać "byciem nerwusem". Czy było i molestowanie? Na to pytanie najlepiej odpowiedziałaby pewnie Beata Tadla, tylko po co miałaby odpowiadać? Co by to u niej zmieniło?
"Przerwa w emisji" spokojnie mogłaby być dodatkiem do magazynu "Viva!" albo sobotnich "Wysokich Obcasów". Jako oddzielna książka nie jest warta wydania 40 zł. Nie wnosi niczego nowego do sprawy. Sam dobry styl pisania to za mało.

Po przeczytaniu tej książki mam mieszane uczucia. Z jednej strony styl pisania Kamila Durczoka spowodował to, że "Przerwę w emisji" można czytać ciurkiem. Nie nuży, nie razi dziwnymi zlepkami słów, nie zajmuje miejsca np. fotografiami rodzinnymi (choć z drugiej strony wielkość czcionki jest zbyt duża, co niepotrzebnie zwiększa objętościowo książkę). Autor zbyt długo jest...