Były chwile kiedy odkładałem tę powieść, czytając w międzyczasie coś lżejszego. To dzieło przez wielu czytelników uznane za arcydzieło literatury światowej ma w sobie coś, co nawet po odłożeniu na półkę sprawiało, że myślami wracałem do zaskakującej, a miejscami nużącej opowieści. Napisanej niezwykłym, poetyckim językiem z narracją pierwszoosobową. Przenosimy się w rok 1953 poznajemy głównego bohatera Nicolasa Urfe. Ukończył on studia na Uniwersytecie Oksfordzkim i postanawia w Anglii uczyć języka angielskiego. Praca i dziewczyna Alison nudzą młodzieńca, który tak naprawdę sam nie wie czego chce. Osobiście określiłbym Nicolasa człowiekiem poszukującym przygód, ateistą i poetą nieudanym. W końcu postanawia wyjechać na grecką wyspę Phraxos i tam uczyć w szkole. Spotkanie i poznanie na wyspie milionera Conchisa, który mówi o sobie, że jest jasnowidzem zmienia diametralnie życie młodego nauczyciela. Ten tajemniczy mieszkaniec wyspy wciąga naszego bohatera w świat intryg i psychologicznych gierek. „Miałem takie uczucie, jakbym znalazł się w towarzystwie mistrza szachowego, który stara się wymyślić następne posunięcie”.
Ten wyjątkowo przenikliwy bogacz sprawił, że chwilami mieszało mi się w głowie. Conchis, a może raczej Mag, bo wszak to właśnie o niego tutaj chodzi posługuje się ludźmi, by upersonifikować swój ironiczny stosunek do życia. Według jasnowidza, każda prawda ma w sobie coś z kłamstwa, a każde kłamstwo coś z prawdy. Krocząc przez około 700 stron tej powieści (tyle ma wydanie papierowe) musicie wiedzieć, że Nicolas staje się marionetką w rękach Conchisa. Tak jak ja byłem marionetką w ręku autora, który serwuje kolejne intrygi powołując do życie kolejne postacie. Lili i Julie, kto kłamie, a kto nie. Mocna zawiła intryga z labiryntem kłamstw i półprawdy. Zbliżając się ku końcowi wiedziałem, że autor nie jest w stanie zamknąć wszystkich wątków. Zapewne o to chodziło, by niedopowiedzenie zostało. Zapamiętam tę książkę jako trudną, która wymagała ode mnie maksymalnego skupienia. Największym jej plusem są opowieści Conchisa, napięcie psychologiczne i sposób prowadzenia narracji. Moje skupienie pozwoliło na ujrzenie, że pod tą warstwą intryg jest jednak ukryty głęboki sens, który skłania do przemyśleń nie tylko nad istnieniem Boga, ale i wolnością wyboru.

Były chwile kiedy odkładałem tę powieść, czytając w międzyczasie coś lżejszego. To dzieło przez wielu czytelników uznane za arcydzieło literatury światowej ma w sobie coś, co nawet po odłożeniu na półkę sprawiało, że myślami wracałem do zaskakującej, a miejscami nużącej opowieści. Napisanej niezwykłym, poetyckim językiem z narracją pierwszoosobową. Przenosimy się w rok 1953...