Toczy się wojna. Bardzo wielka. Dalibóg nie wiadomo, kto z kim walczy. Nagle ta wojna się urywa, po czym mamy wskrzeszanie generałów. Z nich najwybitniejsza jest pani generał May Verteri. Jest nieprzewidywalna i nieustannie się przebiera. Większość opisów to stroje jakie wkłada, plus rozrzucanie ich, kiedy udaje się do kąpieli.
Ale na początku Prolog, a on taki, że to stracie epickie. Ale kto przyjacielem, kto wrogiem, pojąć bardzo trudno. Ogólne wrażenie chaosu, w którym nie sposób nie odnaleźć.
To książka nagradzana. To znaczy, że inne były słabsze, choć z opisu można wnioskować, że jednak dobre. A to wybitna.
Naprawdę?
Nie jestem w stanie pisać o tym „dziele” w jakimkolwiek porządku, bo tu elementarny zawodzi, a więc nieco przemyśleń.
W „Andumenii. Przebudzeniu” tołku nie można odnaleźć. Językowo słabo, mnóstwo nieuzasadnionych kolokwializmów, a czasem takie perełki jak wyrwanie z marazmu. Ten marazm w ujęciu powyższego produktu polega na tym, że wojowniczka atakuje jak wściekła. Ktoś naprawdę nie rozumie, że marazm to jednak przeciwieństwo aktywności?
Z naszą literaturą naprawdę słabo, bo jeśli ta książka wygrywa w rywalizacji z kilkuset innymi pozycjami, to ogólnie słabo. Albo ktoś nie ma pojęcia o literaturze. Co też możliwe.
Przedziwne relacje między bohaterami. Nie wiadomo czego oni chcą od siebie nawzajem. Zupełnie absurdalna ze strony generała angażowania służki, która nie jest lojalna względem niego. Zachowania chaotyczne nie układające się w jakiś porządek, który zapowiada istnienia zrozumiałego celu.
Brak podziałów społecznych choć są równocześnie arystokraci i osoby niższego stanu, a nawet tak dokładnie dookreśleni jak mieszczanie z bogatych rodzin.
Przesadne opisy kto jak wygląda z zupełnie dziwacznym dodatkiem, że zwykle prezentował się jak model i kochał detal. To są modele w świecie fantasy? Jakieś wybiegi i pokazy strojów?
W ogóle wydaje się, że świat jakby nasz, choć z całkowicie nierealnymi relacjami interpersonalnymi.
W czasie lektury następuje wielokrotne przenoszenie perspektywy narratora, przy tym nie zaznaczone jakąś wyraźną cezurą.
A niektóre przedstawienia idiotyczne np.: „Mężczyzna przestał się wyginać i zaczął mierzwić jasne włosy, przy okazji warcząc”.
A dramatu to nie czuć w ogóle. Chaotyczna narracja okazuje się przy okazji wyprana z emocji.
Ta książka to bardziej jakiś szkic lub konspekt, który należy rozwinąć i ukonsekwentnić, zadając sobie pytanie, podstawowe pytania o rodzaj narracji, zwroty akcji, miejsca węzłowe, dookreślić charakter bohaterów i po prostu wymyślić sposób na ciekawie prowadzoną opowieść. Ta historia nie ma formy opowieści, to zbiór wrzuconych do jednego wora fragmentów, nijak niepowiązanych.
W rozdziałach bardzo wiele miejsc i ogrom postaci, kiedy przydałoby się trzymać jakoś jednego, w kolejnym co najwyżej przechodząc gdzie indziej.
Brak elementu zaskoczenia, co wynika z nieprzepracowania rozwoju akcji w powieści. Do miejsc węzłowych należałoby doprowadzić, budując napięcie, jak chociażby rywalizacja sabany (takiej monarchini) z panią generał, naszą główną bohaterką.
W ogóle brak akcji. Mnóstwo opisów aktualnej sytuacji politycznej, jakby to była jakaś analiza z zakresu politologii, przy czym praca pobieżna i niespecjalnie wiarygodna. W żaden ciekawy sposób nie wpleciona w fabułę.
Przez większą część książki wydarzenia rozwijają się bez ciągu przyczynowego. Czytelnik absolutnie nie wie jakie są motywacje bohaterów, w ogóle co się dzieje i dlaczego. Brak tu jakiegokolwiek sensownego rozwijania, nawet ukazywania postaci, nie ma rzeczy tak podstawowej jak uporządkowane następstwo zdarzeń.
Podawanych zostaje mnóstwo informacji, tak o postaciach jak i polityce, których to oczywiście nie da się zapamiętać, mimo silenia się na dowcip, co w zasadzie powinno ułatwiać taki zabieg. Bo, niestety, ogólnie panuje nudna forma przekazu wyliczania, kiedy powinno zaistnieć jakieś działanie, zamiast przytłaczającego omówienia.
A dialogi pomiędzy groźnymi generałami a uwodzicielskimi damami są po prostu idiotyczne. Więcej charyzmy ma w sobie lalunia z galerii handlowej niż któraś z tych wysoko urodzonych pań.
Dominująca fraza w tym utworze w typie: „Widzę, że twoja ambicja znów dostała skrzydeł i zaczyna się wiercić”. Co to jest pytam? Nie przeczę, rżąc przy tym, takie to durne!
Czyny bohaterów są nielogiczne. Służka kłamie co do wykształcenia, by zdobyć pracę, gdzie to kłamstwo wyjdzie na jaw, za co grozi stryczek. Ona sama przyznaje się do przestępstwa. Co za idiotyzm!
Główna nasza bohaterka generał May Verteri była uśpiona 120 lat. Nikt jej nie poznaje. A ona się temu dziwi. Czemu ja się nie dziwię? Kilka pokoleń wszak minęłó. Autorka sugeruje jakąś odmianę pamięci genetycznej? A nasza May sugeruje antykwariuszom niewyobrażalne zarobki, bo zawsze dawała im dobrze zarabiać. Pytanie tylko którym, bo przez te dwanaście dziesięcioleci to chyba jednak coś się zmieniło?
Do armii nie wolno przyjmować mieszkańców pogranicza, bo niepewni.
Na pograniczach leje się krew, w rzeczywistości żołnierze kresowi bardziej bojowi i lojalni.
Prusacy w swoim czasie porywali Polaków, bezkarnie panosząc się po ówczesnej Rzeczypospolitej. Nic im nie przeszkadzała odmienna narodowość, byle pozyskać rekruta.
Autorka sadzi duby smalone.
Z niewiadomych mi przyczyn główny synonim dla generał May to: kobieta. Oczywiście ona jest kobietą, ale także wojowniczką, intrygantką, w niektórych sytuacjach kochanką, a sekutnicą przed wszystkim innym. Czemu tylko jeden synonim?
Czytając tę książkę obserwujemy ogrom zachowań co najmniej nietypowych. Przynajmniej dla wojska. Bo to jednakże instytucja hierarchiczna i dość sztywna. Tu daremnie takich form szukać. May to się przede wszystkim przebiera w wydekoltowane suknie, każdy ją tak może zobaczyć, a nawet swoje zdaje wyrazić (!), poza tym w każdym miejscu tłucze strażników, a narady generalicji odbywają się podczas kolacji, kiedy uczestnicy pyskują do siebie z wdziękiem podwórkowej gównażerii.
Lekturze tej książki towarzyszy wrażenie, że wreszcie musi pojawić się sens, który uzasadni wszystkie bzdury wcześniej, bo niemożliwe, by powstało tyle scen nie łączących się w ciąg wydarzeń.
To wrażenie narasta.
I się nie spełnia.
Bo że to produkt miałki, to widać po sferze językowej. Niedopracowanej, wręcz niechlujnej z najgorszymi kolokwialnymi kwiatkami.
Ale ze zdumieniem czytam, o jakimś nadzwyczajnym języku tej powieści i nieprzeciętnej kompozycji. Używany język zawstydziłby gimnazjalistę, a o kompozycji to większe pojęcie ma uczeń podstawówki, bo uczy się go układać wypowiedź w ciągu przyczynowo – skutkowym. W tej powieści mamy skutki, bez przyczyn.
Powiem tak, wydanie tej książki to skandal. Ale ja czytam, że została nagrodzona po wielu godzinach debat wybitnych specjalistów. Nagrodzenie tego czegoś to po prostu kryminał!
Ta książka równie dobrze, a nawet lepiej powinna się skończyć po pięćdziesięciu stronach, a nie po siedmiuset. Uzasadnienie finału nic by na tym nie straciło.
Tak krótko podsumowując ten produkt to dowcip.
Marny.
Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że można spłodzić coś gorszego od Ferrinu.
Ale się rozwinąłem o takąż wiedzę.
Z żalem, że nie można dać mniej, gwiazdka:
jedna!
I tak za dużo.

Toczy się wojna. Bardzo wielka. Dalibóg nie wiadomo, kto z kim walczy. Nagle ta wojna się urywa, po czym mamy wskrzeszanie generałów. Z nich najwybitniejsza jest pani generał May Verteri. Jest nieprzewidywalna i nieustannie się przebiera. Większość opisów to stroje jakie wkłada, plus rozrzucanie ich, kiedy udaje się do kąpieli.
Ale na początku Prolog, a on taki, że to...