Postanowiłam wyedukować się nieco w dziedzinie klasyki science-fiction. Nie jest to moja para kaloszy (biedny Lem, przedzieram się przez niego i przedzieram, i paskudnie mi to idzie), ale tłumaczę sobie, że człowiek nieobyty i na laurach spoczywający staje się ignorantem... ile by dotąd nie przeczytał, zawsze jest coś nowego do odkrycia i warto dać temu szansę. Oraz sobie.

Co też uczyniłam, sięgając po hyperionową tetralogię Dana Simmonsa.
I wsiąkłam.

Różnice pomiędzy poszczególnymi tomami są znaczne; zaczyna się od twardego SF z mocnymi akcentami metafizyki, literatury, religii; zaproponowany sos naukowego żargonu zdaje się ciężkostrawny, ale nic to, brnę. Keats mnie prowadzi. Potem jest tylko lepiej ("lepiej" dla mnie, kompletnie pozbawionej matematycznej fantazji i fizykochemicznych ciągot) - historia ewoluuje w kierunku galantej space opery i pogoni a la Indy Jones.
To lubię! - rzekłam i wsiąkłam na amen, kończąc ostatni tom z nieukrywanym smutkiem, że to by było na tyle.

Znakomite postacie, intrygujące tło, sama historia przypominająca lustro w lustrze, w lustrze, zmieniała się, negując siebie samą wywracając do góry nogami całą wcześniejszą pewność, że czytelnik wiedział, o co chodzi. Bo jednak nie o to, jednak inaczej... Chyżwar, TechnoCentrum, krzyżokształty, Pustka, która Mówi: to wszystko było czymś zupełnie innym.

Zabrzmiało wiele głosów, że Simmons poszedł na łatwiznę, bo z głębin cybernetyki przepłynął na popularnonaukową płyciznę; bo zarzucił filozofię na rzecz "romansu tła" i, zamiast pozostawić większość wątków niedopowiedzianych, wziął ławę, wyłożył na nią kawę i podał jeszcze ciasteczka.
Ojtam, proszę Państwa, ojtam.
To jego wybór, jego dziecko i jest dokładnie takie, jakim on je widział, więc nie marudzić, tylko czytać. Doceniać. Delektować się.

Podoba mi się tok myślenia sprawcy i sposób, w jaki rozwiązał akcję. Niewiele z tego dało się przewidzieć, co bardzo sobie w lekturze cenię. Cenię tym bardziej, że było to strawne, bez słownych wygibasów, nowomowy czy innych atrakcji, którymi np. pan Dukaj faszeruje swoje utwory... wiem, że ma ów autor zwolenników i wiem, że w ich (jego) osądzie jestem na taką lekturę za głupia.
No to może i jestem.
Cieszę się, że pan Simmons nie robi ze mnie niedołęgi i chce, żebym go rozumiała.
Tak wolę, zdecydowanie.

Niniejszym polecam cykl tym wszystkim, którzy nie lubią się pocić przy lekturze spod znaku SF - i pozdrawiam. Jest nas więcej!

Postanowiłam wyedukować się nieco w dziedzinie klasyki science-fiction. Nie jest to moja para kaloszy (biedny Lem, przedzieram się przez niego i przedzieram, i paskudnie mi to idzie), ale tłumaczę sobie, że człowiek nieobyty i na laurach spoczywający staje się ignorantem... ile by dotąd nie przeczytał, zawsze jest coś nowego do odkrycia i warto dać temu szansę. Oraz...