Nie mam ulubionego gatunku, jeśli chodzi o literaturę, i czytam praktycznie prawie wszystko co mi wpadnie w ręce. Ostatnio bardzo dużo sięgałam po literaturę współczesną i żeby nie było nudno, monotonie, tak jakoś zachciało mi się czegoś z klasyki literatury, zachciało mi się przenieś do innej epoki.

Lockwood przybywa do Drozdowego Gniazda, by tam przez rok czasu zaznać spokoju. Jednak jako człowiek z miasta, długo nie może usiedzieć w samotności i postanawia odwiedzić właściciela, pana Heathcliffa. Jest bardzo zaskoczony po przybyciu na Wichrowe Wzgórza, dom jest w opłakanym stanie, brak tam porządnej służby, a mieszkańcy zachowują się bardzo nie uprzejmie. Kiedy w końcu udaje mu się wrócić z tej dość nietypowej wycieczki do Drozdwego Gniazda, poznaje prawdziwą historię Heathcliffa i Katarzyny. Pani Ellen Dean cofa się o lata wstecz i opowiada jak to było, jak doszło do niejednej katastrofy w rodzinie Lintonów i Eranshaw.

Nie wiem czego się spodziewałam po tej książce, ale na pewno nie tego. Już od pierwszych stron bije z niej smutek, żal, z czasem nienawiść, ból, zazdrość. Zamiast pięknej i czystej miłości, otrzymujemy zawiść, pełno też łez. Emily Bronte przedstawiła miłość, taką prawdziwą, bez słodzenia. Życie ludzi w tamtych czasach nie było łatwe, więc dlaczego miłość by miała taka być? Co z tego że Katarzyna kochała Heathcliffa, skoro wybrała ustatkowane życie u boku Lintona. A Izabella i jej czysta miłość zdeptane już na samym początku.

Nie polubiłam, żadnego z bohaterów, nie mogłam pojąć głupoty kobiet, i nienawiści mężczyzn. Ich się nie da tak po prostu lubić, a już panicz Linton, wiecznie chorowity, ryczący i użalający się nad sobą, doprowadzał mnie do szału! A jednak książka wciągała i nie pozwalała się odłożyć, byłam ciekawa do końca jak to się wszystko potoczy.

„Wichrowe Wzgórza” to mroczna historia dwóch rodzin, to historia trudnych miłość, i wielkich nienawiści. Emily Bronte z wielkim realizmem oddaje klimat swojej epoki, życie na odludziu, zło jakie czaiło się za zamkniętymi drzwiami.

Jestem pod wielkim wrażeniem! Polecam!

Nie mam ulubionego gatunku, jeśli chodzi o literaturę, i czytam praktycznie prawie wszystko co mi wpadnie w ręce. Ostatnio bardzo dużo sięgałam po literaturę współczesną i żeby nie było nudno, monotonie, tak jakoś zachciało mi się czegoś z klasyki literatury, zachciało mi się przenieś do innej epoki.

Lockwood przybywa do Drozdowego Gniazda, by tam przez rok czasu zaznać...