Po bitwie w Farthen Durze atmosfera w Alagaesii zagęszcza się. Eragon wyrusza na specjalne szkolenie dla jeźdźców do Ellesmery – elfickiego miasta ukrytego w sercu dzikiej puszczy Du Weldenvarden. Tam zgłębia tajniki pradawnej mowy, medytacji i magii, a także walki mieczem. W tym czasie Carvahall zostaje napadnięte przez Ra’zaców – wieśniakom udaje się jednak odeprzeć ich ataki. Wycofując się z wioski, straszliwe stwory poprzysięgają zrównanie osady z ziemią i porywają narzeczoną Rorana, Katrinę. By ocalić mieszkańców Carvahall i uratować swoją ukochaną, mężczyzna zbiera całą wioskę i wraz z nią wyrusza do Surdy. Wojna wisi w powietrzu. Vardeni po raz kolejni będą musieli stawić czoło armii Galbatorixa, który rośnie w siłę…

W drugiej części serii o przygodach Eragona i jego smoka, Saphiry, autor zaczyna powoli wyrabiać swój warsztat pisarski. Postacie przestały być takie płytkie i powoli zdobywają sympatię czytelnika, a wydarzenia zaczynają układać się w jedną, spójną historię. Wciąż jednak nie podoba mi się styl pisania Paoliniego – składane przez niego zdania brzmią banalnie i czasem całkiem nie pasują do reszty.

Ogromnym plusem dla tej książki są trzy różne, przeplatające się i uzupełniające perspektywy. Czytanie o szkoleniu Eragona w Ellesmerze bez przerwy byłoby niezwykle nużące, zwłaszcza, że lwia część tego okresu minęła spokojnie i bez większych wrażeń. Do gustu przypadł mi wątek o Roranie i bardzo polubiłam tego bohatera – w dużej mierze za jego odwagę i determinację. Miło też było na chwilę przenieść się do pałacu Vardenów i poobserwować perypetie młodej przywódczyni buntowników Nasuady.

Chciałabym również wspomnieć o kilku dodatkach, które niewątpliwie wzbogaciły tę opowieść. Egzemplarz „Najstarszego”, który miałam przyjemność przeczytać, był jednym z edycji limitowanej – oprócz powieści samej w sobie, zamieszczono w nim również historię Alagaesii, nowe ilustracje autora, pełen spis osób, miejsc, przedmiotów i pojęć, a także wycinek z trzeciej części serii. Było to bardzo ciekawe uzupełnienie opowieści, które niewątpliwie pomogło mi przenieść się w fantastyczny świat wykreowany przez Paoliniego.

Książkę, mimo swojej imponującej objętości, czytało się dość łatwo i przyjemnie. Autorowi wciąż daleko do ideału, ale można zauważyć duże postępy jakie uczynił od czasów „Eragona”. Mam nadzieję, że kolejna część serii, „Brisingr”, nie zawiedzie mnie i zasłuży na wyższą ocenę od „niezły”.

Po bitwie w Farthen Durze atmosfera w Alagaesii zagęszcza się. Eragon wyrusza na specjalne szkolenie dla jeźdźców do Ellesmery – elfickiego miasta ukrytego w sercu dzikiej puszczy Du Weldenvarden. Tam zgłębia tajniki pradawnej mowy, medytacji i magii, a także walki mieczem. W tym czasie Carvahall zostaje napadnięte przez Ra’zaców – wieśniakom udaje się jednak odeprzeć ich...