To nie polityka doprowadziła do Pożogi, ale narastająca frustracja ludzi, którzy posiadali zbyt wiele, a wciąż byli przekonani, że mają za mało.

Od czasu kiedy w 2005 roku ukazało się „Metro 2033”, Dmitry Glukhovsky wywołał sporo zamieszania na światowym rynku literatury. Z jego inicjatywy powstał projekt mający na celu promowanie książek innych fantastów. Akcja każdej z nich toczy się w świecie wykreowanym przez Glukhovskiego. Projekt nosi nazwę „Uniwersum Metro 2033” i liczy kilkadziesiąt powieści. Mimo że początkowo był znany jedynie w Rosji, szybko zyskał na popularności min. w Niemczech, Polsce i na Węgrzech. W 2014 roku opublikowano pierwszą polską powieść z tej serii autorstwa dwukrotnego laureata Nagrody Literackiej im. Jerzego Żuławskiego, Pawła Majki. Była to „Dzielnica obiecana”, której akcja rozgrywała się w krakowskiej Nowej Hucie i która teraz doczekała się kontynuacji w postaci „Człowieka obiecanego”.

Ludzkość wreszcie przekroczyła ostatnią granicę i w wyniku własnej zachłanności sama skazała się na niechybną zagładę. W świecie zniszczonym przez Pożogę, gdzie woda i powietrze są skażone radioaktywnym pyłem, człowieczeństwo jest poddawane nieustannym próbom. Ocalali ludzie podzielili się na różnorakie frakcje, skłaniające się ku różnym systemom społecznym i wyznaniowym. Niektórzy w akcie desperacji złamali tabu i stali się kanibalami. Jednak w praktycznie zniszczonym lecz odradzającym się na nowo świecie dawne wartości nie mają racji bytu. Przeżyją jedynie ci, którzy potrafią najlepiej się przystosować - zwłaszcza że człowiek wcale nie znajduje się na szczycie nowego łańcucha pokarmowego. W Krakowie bowiem pokazały się zupełnie nowe gatunki fauny i flory, które nie pogardzą ludzkim mięsem. Ocalali wychodzą więc z założenia w stylu zabij lub zgiń i zostań zjedzony, które tak naprawdę niespecjalnie różni się od rzeczywistego podejścia ludzi do pozostałych gatunków zwierząt.

Powieść składa się z trzech części, z których pierwsze dwie opowiadają o losach dwóch niemających o sobie pojęcia grup. Pierwszą z nich tworzą mieszkańcy Nowej Huty. Część z tych, którzy przeżyli wydarzenia opisane w „Dzielnicy obiecanej”, wyrusza tropem Ewy i jej nienarodzonego dziecka. W trakcie wędrówki będą musieli pokonać nie tylko czyhające na nich zagrożenia, ale także wzajemną nieufność i (co chyba najtrudniejsze) konflikt interesów. Można zaobserwować zmiany zachodzące w znanych już postaciach, o których Majka też celowo wielokrotnie wspomina, dzięki czemu nawet osoby nieznające pierwszej części mogą wyrobić sobie solidną opinię na ich temat. I tak Marcin staje się bardziej niezależny i zdeterminowany, choć nadal nie wyzbył się dziecięcej naiwności, zaś Ewa przechodzi przemianę i kompletnie zatraca swoją silną osobowość w imię jednomyślności. Drugą grupę stanowi oddział żołnierzy, który w ramach niesubordynacji zostaje wysłany w obce sobie strony z niemal samobójczą misją. Tych ludzi łączy nie tylko armia, ale i ideologia. Zanim drogi tych dwóch ekip się skrzyżują, spotka ich wiele naprawdę paskudnych rzeczy. Co da im też wiele do myślenia.

Ogólne wrażenie psują liczne błędy gramatyczne i językowe. Choć akurat za to powinno wstydzić się wydawnictwo (z zespołem odpowiedzialnym za korektę na czele), bo jakoś nie chce mi się wierzyć żeby autor, będący dziennikarzem, popełnił aż tyle literówek.

Reasumując, „Człowiek obiecany” to książka dobra, prosząca się o ciąg dalszy. Choć akcja toczy się w świecie wymyślonym przez zupełnie inną osobę, to Majka przedstawił bardzo niepokojącą wizję Krakowa po Pożodze z dość wiarygodnymi postaciami. A śledząc jak w wyobraźni autora zmieniły się miejsca tak dobrze mi znane, nie mogłam nie zadać sobie pytania: a co jeśli to wydarzy się naprawdę?

Natalia Neisser