Starałam się. Naprawdę. Jak to mówią, do trzech razy sztuka - i trzy razy w przeciągu trzech tygodni podchodziłam do tej książki. Trzeci raz był dzisiaj w pewnej poczekalni, gdzie jedynym alternatywnym zajęciem było gapienie się w ścianę. I... wiecie co? Gapienie się w ścianę okazało się ciekawsze.

Po dojściu do owego wniosku, powiedziałam Lockemu zdecydowane NIE. Tak więc weźcie pod uwagę, że moja opinia dotyczy pierwszych kilku rozdziałów, nie wiem, może kilka stron dalej autor dostaje nagłego przypływu geniuszu i stąd te wszystkie superlatywne recenzje... Ja do tego momentu nie dotrwałam.

Co mnie pokonało? Chaotyczna narracja wraz z niepotrzebnymi i dezorientującymi przeskokami czasowymi, nadmiar opisów - zwłaszcza miejsc i budynków - a przede wszystkim: brak ciekawych bohaterów. Bo bohaterowie nie są ciekawi. To najbardziej stereotypowe zakazane gęby, jakie można sobie wyobrazić. Kupa przekleństw? Check. Kapłan-oszust? Check. Mistrz złodziei? Check. Szczwany łobuz na pierwszym planie? Check. Z tym jeszcze, że wspomniany łobuz bynajmniej nie jest dobrze napisany. Autor bardzo usilnie stara się nam wmówić, że Locke to inteligentny i charyzmatyczny krętacz, geniusz wśród złodziei... tyle że nie. Przykro mi to mówić, ale talent aktorski, zapał i szczeniacka brawura bynajmniej oznakami inteligencji nie są. To po prostu talent aktorski, zapał i szczeniacka brawura. Za to dowodów głupoty i lekkomyślności Locke'a mamy aż zanadto. Ot, czy tak trudno byłoby przewidzieć, że udawanie chorego na zarazę w karczmie pełnej ludzi skończy się powszechną paniką? Ano właśnie.

Krótko - autor zdecydowanie przesadził z opisywaniem. Opisuje miejsca, opisuje jakieś stare historie, religie i inne niezwiązane w danym momencie z fabułą duperele, opisuje nam wreszcie postacie wraz z ich charakterem - po czym nie robi nic, by słowa te potwierdzić.

Werdykt: NUDA.

Starałam się. Naprawdę. Jak to mówią, do trzech razy sztuka - i trzy razy w przeciągu trzech tygodni podchodziłam do tej książki. Trzeci raz był dzisiaj w pewnej poczekalni, gdzie jedynym alternatywnym zajęciem było gapienie się w ścianę. I... wiecie co? Gapienie się w ścianę okazało się ciekawsze.

Po dojściu do owego wniosku, powiedziałam Lockemu zdecydowane NIE. Tak więc...