Zawsze się zastanawiam, czym kierują się wydawcy w opisach swoich książek. Sugestia, że „Dom Wybranych” to choćby tylko „rodzaj” powieści kryminalnej, to więcej niż nieporozumienie. Zagadka zniknięcia jednego z bohaterów stanowi tu bowiem tylko pretekst do rozważań całkiem innego rodzaju, a fabuła, podobnie jak w „Dolinie nicości”, jest sposobem opowiadania o tym wszystkim, co rozgrywa się na naszych oczach i wciąż jest zbyt świeże, by historia mogła w pełni to ocenić. Jak zwykle u Wildsteina jest to opowieść o Polsce – ale także o procesach i zjawiskach o znacznie szerszym zasięgu, dotykających dziś całego naszego kręgu kulturowego.
„Dom Wybranych” można odczytywać na wielu poziomach. Jako współczesną powieść z kluczem (choć mniej jednoznacznym, niż w „Dolinie nicości”), zbiorowy portret medialnego mainstreamu ostatnich lat i studium jego degeneracji. Jako filozoficzną opowieść o Nemezis i konsekwencjach podejmowanych wyborów. Czy wreszcie jako współczesny moralitet, głos wołającego na pustyni. I to ostatnie uderzyło mnie chyba najbardziej.
Świat pokazany w „Domu Wybranych” wydaje się nie mieć wyjścia, a jego mieszkańcy poruszani są zza kulis przez niewidoczną dla siebie siłę sprawczą, perfidną i destrukcyjną. Ich wolność okazuje się iluzją, a fundamentalne pojęcia porządkujące ich świat niepostrzeżenie zatraciły swój pierwotny sens. Proces erozji tradycyjnych wartości zaszedł tak daleko, że w sytuacjach granicznych nie stanowią już one punktu odniesienia. Wobec obrazu tak pesymistycznego nie sposób nie zapytać, czy jest jakaś nadzieja? I Wildstein, choć nie wprost, odpowiada jednak: jest. Jest, choć może nie każdy czytelnik ją dostrzeże. Tak jak w życiu: nie każdy widzi drogę wyjścia, czy wątłą smużkę światła pod zamkniętymi drzwiami. Jednak tak jak w życiu, to co uważamy za klęskę, okazuje się czasem chwilą przebudzenia i, paradoksalnie, szansą.

Zawsze się zastanawiam, czym kierują się wydawcy w opisach swoich książek. Sugestia, że „Dom Wybranych” to choćby tylko „rodzaj” powieści kryminalnej, to więcej niż nieporozumienie. Zagadka zniknięcia jednego z bohaterów stanowi tu bowiem tylko pretekst do rozważań całkiem innego rodzaju, a fabuła, podobnie jak w „Dolinie nicości”, jest sposobem opowiadania o tym wszystkim,...