Książka podzielona jest na dwie części. W pierwszej poznajemy losy Weroniki - w czasie wojny, wyjazd za granicę pod przybranym nazwiskiem i życie w Danii. Druga część opowiada o jej wnuczce Julii, która niespodziewanie dostaje list i zaproszenie do Kopenhagi od znajomego babci.
Książka zarówno jak poprzednia część była ciekawa i do przeczytania przez jeden dzień.

Książka podzielona jest na dwie części. W pierwszej poznajemy losy Weroniki - w czasie wojny, wyjazd za granicę pod przybranym nazwiskiem i życie w Danii. Druga część opowiada o jej wnuczce Julii, która niespodziewanie dostaje list i zaproszenie do Kopenhagi od znajomego babci.
Książka zarówno jak poprzednia część była ciekawa i do przeczytania przez jeden dzień.

„Ścieżki przeszłości czasem zataczają kręgi, z którymi wcześniej czy później musisz się zmierzyć […] Kiedy stawisz im czoło i zrozumiesz je łatwiej będzie ruszyć w dalszą drogę.” S. 177

Edyta Kowalska to absolwentka pedagogiki, filologii polskiej i zarządzania. Autorka „Ścieżek życia”, których kontynuacją jest powieść „Ścieżki przeszłości”.
To moje drugie spotkanie z autorką. Po przeczytaniu jej pierwszej książki, bardzo chciałam dowiedzieć się jak dalej potoczą się losy bohaterów i jaką tajemnicę krył list z Danii, który otrzymała Julia.
„Ścieżki przeszłości” zostały podzielone na dwie części, rozgraniczone czasowo. W pierwszej z nich poznajemy losy Weronki – babki Julii. Jej historia zaczyna się tuż przed wybuchem II wojny światowej. Trzynastoletnia wówczas dziewczyna przeżywa największą tragedię w swoim życiu. Na jej oczach ginie w płomieniach jej rodzina i ukochane zwierzęta. Wszystko to za sprawą Niemców, którzy pewnej nocy palą doszczętnie całą wioskę, w tym gospodarstwo rodziców Weronki. Dziewczyna po traumatycznych wydarzenia przestaje mówić. Pomocy udziela jej nauczycielka, która przygarnia ją i traktuje jak swoją córkę. Mimo, iż na swojej drodze Weronka spotyka wielu dobrych ludzi, to i tak los będzie dla niej okrutny.
„Czasem nam się wydaje, że życie nie ma sensu, straciło blask i jasność. I wtedy nagle gdzieś w oddali pojawia się nikły płomień światła. Pamiętaj, kiedy go zobaczysz, musisz iść do niego, żeby nie zgasł.” s. 67
W drugiej części poznajemy dalsze losy Julii. Kobieta otrzymuje zaproszenie do Danii. Do końca nie wie, o co chodzi, bo nie zna dobrze historii swojej rodziny. Postanawia wyjechać i poznać szczegóły.
„Ścieżki przeszłości” to przepiękna opowieść, chwytająca za serce i powodująca łzy wzruszenia. To powieść o życiowym bólu, ludzkich wyborach i miłości ponad wszystko.
Czytając powieść bardzo często zastanawiałam się nad tym, jak Weronka mogła znieść tyle nieszczęść, jak to wytrzymała. Ja pewnie dawno bym się poddała, a ona tego nie zrobiła, wręcz przeciwnie nadal swoim dobrym sercem i uśmiechem służyła innym.
To również powieść o wybaczaniu, nawet największych krzywd. I o tym, że nasze winy z przeszłości kiedyś się odezwą w przyszłości i będziemy musieli ponieść za nie karę. Karę, którą wymierzy nam nasze własne sumienie.
Autorka napisała świetną powieść od której trudno się oderwać. Szkoda mi było, żegnać się z bohaterami, bo bardzo ich polubiłam. Może jednak będzie jeszcze kontynuacja ich losów w następnej powieści autorki, na którą czekam z niecierpliwością.
„Pomyślałam, że życie jest piękne, choć czasem przybiera ponure barwy. Najważniejsze, aby nawet w czerni potrafić odnaleźć plamkę błękitu” s. 119

„Ścieżki przeszłości czasem zataczają kręgi, z którymi wcześniej czy później musisz się zmierzyć […] Kiedy stawisz im czoło i zrozumiesz je łatwiej będzie ruszyć w dalszą drogę.” S. 177

Edyta Kowalska to absolwentka pedagogiki, filologii polskiej i zarządzania. Autorka „Ścieżek życia”, których kontynuacją jest powieść „Ścieżki przeszłości”.
To moje drugie spotkanie z...

Po przeczytaniu pierwszej części bez zbędnego zwlekania sięgnęłam po drugą część! I podobnie przepadłam!
Historia opowiedziana jest w lekki, przyjemny do czytania sposób!
Ale nie powstrzymałam się od łez! Tyle nieszczęść mogło spotkać jedną kobietę, a w zasadzie zaczęło się gdy jeszcze była dziewczynką!

Zdecydowanie polecam twórczość Pani Edyty Kowalskiej! Mnie zdecydowanie do siebie przekonała!

Po przeczytaniu pierwszej części bez zbędnego zwlekania sięgnęłam po drugą część! I podobnie przepadłam!
Historia opowiedziana jest w lekki, przyjemny do czytania sposób!
Ale nie powstrzymałam się od łez! Tyle nieszczęść mogło spotkać jedną kobietę, a w zasadzie zaczęło się gdy jeszcze była dziewczynką!

Zdecydowanie polecam twórczość Pani Edyty Kowalskiej! Mnie...

Absolutnie fantastyczna książka! Pochłonęłam ją na raz! Szczególnie zafascynowała mnie pierwsza część. Wszystko to, co spotkało Weronkę podczas wojny i tuż po niej sprawiło, że zaszkliły mi się przez moment oczy. Nie mogłam się oderwać od lektury.

Absolutnie fantastyczna książka! Pochłonęłam ją na raz! Szczególnie zafascynowała mnie pierwsza część. Wszystko to, co spotkało Weronkę podczas wojny i tuż po niej sprawiło, że zaszkliły mi się przez moment oczy. Nie mogłam się oderwać od lektury.

Dalsze losy Julii ze "Ścieżek życia" z tym, że tutaj zaczyna się od historii babci Julii gdy ta ma 13 lat i wybucha wojna. Połowa książki to właśnie tragiczne dzieje Wiktorii aż po Jej pobyt w Danii i powrót do Polski,na którym historia się urywa by zacząć znowu współcześnie na życiu wnuczki Julii. Ciekawa historia i bardzo dobrze się czyta.

Dalsze losy Julii ze "Ścieżek życia" z tym, że tutaj zaczyna się od historii babci Julii gdy ta ma 13 lat i wybucha wojna. Połowa książki to właśnie tragiczne dzieje Wiktorii aż po Jej pobyt w Danii i powrót do Polski,na którym historia się urywa by zacząć znowu współcześnie na życiu wnuczki Julii. Ciekawa historia i bardzo dobrze się czyta.

"Ścieżki przeszłości" to wspaniale wydana powieść z cudowną okładką. Jest to historia o wyborach i decyzjach, które mają wpływ na nasze życie i na życie następnych pokoleń. Opowiada o trudnej drodze przemiany, akceptacji i tolerancji. To także opowieść o różnych obliczach miłości oraz o tym, jak ulotne i kruche jest nasze życie. Czy ktoś da nam gwarancję na szczęście i miłość?
Autorka potrafi przytrzymać ciekawość czytelnika na wodzy, gdzie razem z bohaterkami robimy krok w tył i śledzimy przeszłość pełną tajemnic, dramatu i rozczarowań.
Ta książka jest uniwersalna, a ponadczasowa tematyka przemówi do każdego. Czyta się z autentyczną ciekawością, i przejęciem.

Polecam!!!
http://przystanekszczescia.blogspot.com/2017/03/sciezki-przeszosci-edyta-kowalska.html

"Ścieżki przeszłości" to wspaniale wydana powieść z cudowną okładką. Jest to historia o wyborach i decyzjach, które mają wpływ na nasze życie i na życie następnych pokoleń. Opowiada o trudnej drodze przemiany, akceptacji i tolerancji. To także opowieść o różnych obliczach miłości oraz o tym, jak ulotne i kruche jest nasze życie. Czy ktoś da nam gwarancję na szczęście i...

Po pierwszej części drugą pochłonęłam. I o dziwo - mam bardzo pozytywne odczucia, a rzadko kiedy zdarza się,żeby druga część była równie dobra albo i lepsza. Nie ukrywam przeczytałabym jeszcze coś spod pióra tej autorki.

Po pierwszej części drugą pochłonęłam. I o dziwo - mam bardzo pozytywne odczucia, a rzadko kiedy zdarza się,żeby druga część była równie dobra albo i lepsza. Nie ukrywam przeczytałabym jeszcze coś spod pióra tej autorki.

Życie zawsze dąży do równowagi, zwyrodnialcy cierpią wewnętrzne katusze, ponieważ wszyscy jesteśmy świadomi zła, które popełniamy. Nie można się wykupić, warto jednak pomagać innym, bo to koi sumienie.

Życie zawsze dąży do równowagi, zwyrodnialcy cierpią wewnętrzne katusze, ponieważ wszyscy jesteśmy świadomi zła, które popełniamy. Nie można się wykupić, warto jednak pomagać innym, bo to koi sumienie.

Nie czytałam wcześniejszej części, ale ta nie przypadła mi do gustu. Zbyt powierzchownie, a chwilami nie wiedziałam w jakim celu dany wątek został poruszony. Chciałam coś lżejszego, ale ta pozycja mnie nie zadowoliła.

Nie czytałam wcześniejszej części, ale ta nie przypadła mi do gustu. Zbyt powierzchownie, a chwilami nie wiedziałam w jakim celu dany wątek został poruszony. Chciałam coś lżejszego, ale ta pozycja mnie nie zadowoliła.

I część I i II potraktowana bardzo powierzchownie. Miałam wrażenie że tematy i wątki zostały ledwie liźnięte, pozostawiając po sobie uczucie niedosytu. Bardzo niefajnego niedosytu.

I część I i II potraktowana bardzo powierzchownie. Miałam wrażenie że tematy i wątki zostały ledwie liźnięte, pozostawiając po sobie uczucie niedosytu. Bardzo niefajnego niedosytu.