Kto w dzieciństwie zaczytywał się w książkach podróżniczych, ten zrozumie autora „Czasu”. Mały Piotruś dostał w prezencie od dziadka książeczkę słabo znanego czeskiego pisarza pt. „Poławiacze pereł”. Dorastający Piotrek, zauroczony lekturą, marzył o Erytrei, niewielkim państwie we wschodniej Afryce, na granicy z Etiopią. Dojrzały Piotr Ibrahim, już sam będący ojcem, do tej Erytrei poleciał.

Poleciał by odnaleźć ślady miejsc, osób i wydarzeń czytanych tak wiele razy, że znanych już na pamięć. To podróż najprawdziwsza z prawdziwych, podróż przez czas i przestrzeń, podróż w głąb małego, biednego kraju i podróż do korzeni, do własnych wspomnień. Autor wiedzie więc nas przez kamienne miasteczka, trzcinowe wioski, zamglone góry i piaski pustyni do wysp, gdzie łowi się już nie perły lecz rekiny. Wiedzie nas również w świat swojego dzieciństwa, swoich zabaw i smuteczków, młodzieńczych wzlotów i upadków. Każde odwiedzone miejsce, każdy napotkany człowiek ma znaczenie, przywołuje jakieś wspomnienie, gdzieś prowadzi, ubogaca, otwiera. Otwiera też muzyka, cały czas słuchana w drodze, opowiadana i (a jakże!) wspominana. Cała ta podróż jest jak muzyka, jak jazz. Wszystko tu płynie, faluje, miesza się i łączy. Cytaty z Biblii, sury Koranu i fragmenty „Poławiaczy pereł”. Wczoraj, dziś i jutro, Warszawa i Afryka. Wspomnienia, sny, marzenia, zarobaczone pokoiki hotelowe, katedra, synagoga, pustynia, meczet, upał, modlitwa i jazz. Czuje się wręcz wszechobecny żar, mgłę na oczach i pierwotny puls Afryki. Ta książka urzeka.

Ale ma też momenty trudne. Autor, „ten chłopak z Powiśla”, jest muzułmaninem i broni swojej religii, nie szczędząc gorzkich słów katolikom (kto ciekaw argumentacji, niech zajrzy do książki). Nie Żydom i nie chrześcijanom jako takim, bo tych bardzo ceni, poważa i odwiedza w swej drodze. Trafia na przykład do klasztoru Etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego, klasztoru jak z „Imienia róży” z wielką biblioteką i skryptorium. Klasztoru, w którym na czas wizyty wyznawcy Allaha, zdejmuje się krzyż ze ściany. A wszystko w imię zasady, gorliwie wyznawanej przez autora, że nienawiść rodzi się z niewiedzy, a „niewiedza jest jak niewiara”. Dlatego jest to książka raczej tylko dla umysłów otwartych, ciekawych świata i wolnych od uprzedzeń. I takowym szczerze ją polecam.

Kto w dzieciństwie zaczytywał się w książkach podróżniczych, ten zrozumie autora „Czasu”. Mały Piotruś dostał w prezencie od dziadka książeczkę słabo znanego czeskiego pisarza pt. „Poławiacze pereł”. Dorastający Piotrek, zauroczony lekturą, marzył o Erytrei, niewielkim państwie we wschodniej Afryce, na granicy z Etiopią. Dojrzały Piotr Ibrahim, już sam będący ojcem, do tej...