Trudno jednoznacznie powiedzieć, czy ta książka mi się "podobała". Standardowe odczucia piękna, czy fascynacji nie wchodzą w grę. Mo Yan działa innymi metodami. Fascynuje przez oburzanie i obrzydzanie czytelnika. To jego prywatna forma turpizmu.

Czytając niektóre słowa, czy całe fragmenty wyszczerzałam oczy z zaskoczenia lub zdziwienia - "jak on mógł tak napisać?! Przecież to obrzydliwe, w ogóle nie literackie!". Jednak jak to z intrygującą, niezrozumiałą satysfakcją bywa - zaburzanie realności świata, operowanie kontrowersyjnymi obrazami i przerażającą karykaturą społeczeństwa w oparach absurdu - zaczęło mi się podobać. W ten dziwny i niepokojący sposób, rzecz jasna.

Forma literacka, a właściwie zabawa nią, jest dodatkowym atutem tej powieści. Lubię, gdy pisarz urozmaica formę i tworzy wewnętrzny świat książki. W tym wypadku mamy wymianę korespondencji autora (czy też jego alter ego) z pewnym młodzikiem przesyłającym mu opowiadania. Już nie wiadomo, co jest opowieścią, a co odzwierciedleniem rzeczywistości. Zdaje się, że właśnie o to chodzi Mo Yanowi - z szelmowskim uśmiechem gubi nas gdzieś pomiędzy realizmem a absurdem i każe kwestionować wszystko, co widzimy.

Trudno jednoznacznie powiedzieć, czy ta książka mi się "podobała". Standardowe odczucia piękna, czy fascynacji nie wchodzą w grę. Mo Yan działa innymi metodami. Fascynuje przez oburzanie i obrzydzanie czytelnika. To jego prywatna forma turpizmu.

Czytając niektóre słowa, czy całe fragmenty wyszczerzałam oczy z zaskoczenia lub zdziwienia - "jak on mógł tak napisać?!...