Taka myśl mnie naszła , że obaj mieli sporo wspólnego. Janek Pradera poszedł na tory, a Roman Zabawa poszedł na druty. Życie jednego i drugiego poprowadziło do autodestrukcji. Roman miał jeszcze szansę, czy z niej skorzystał.....czy poszedł dalej omijając dalsze druty....tego nie wiem, ale nie przypuszczam.
Bogom nocy równi to jednocześnie przygnębiająca i fantastyczna opowieść o człowieku , o ludziach idąc dalej nietuzinkowych. Autor zabiera nas w opowieść która staje się przepowiednią dla Europy i dla świata- socjalizm utopijny ,rewolucja , komunizm. Bieda, głód, wyzysk biedoty , wszechobecna inwigilacja, terror. Tych jeźdźców Apokalipsy nie sposób zatrzymać, ponieważ komuniści stworzyli piękną bajkę dla mas. To nie religia jest opium, ale komunizm.
Sergiusz Piasecki przedstawił w swojej książce czym jest czerwony dyktat , przybierał on różne formy i po dziś dzień komuna ma się dobrze, przefarbowała się jedynie, ale nic nowego za sobą i ze sobą nie niesie. Te same hasła o wolności, równości, a idzie za nią nowe niewolnictwo i trzymanie milionów ludzi za przysłowiowy ryj. Tyle w temacie. Książka bardzo dobra.

Taka myśl mnie naszła , że obaj mieli sporo wspólnego. Janek Pradera poszedł na tory, a Roman Zabawa poszedł na druty. Życie jednego i drugiego poprowadziło do autodestrukcji. Roman miał jeszcze szansę, czy z niej skorzystał.....czy poszedł dalej omijając dalsze druty....tego nie wiem, ale nie przypuszczam.
Bogom nocy równi to jednocześnie przygnębiająca i fantastyczna...

mroczne czasy kształtowania "jedynego słusznego ustroju"...

mroczne czasy kształtowania "jedynego słusznego ustroju"...

Jednym z elementów opowieści są doświadczenia bohatera z kokainą - niezwykle sugestywnie opisane. W ogóle czyta się świetnie, wszystko jak żywe.

Jednym z elementów opowieści są doświadczenia bohatera z kokainą - niezwykle sugestywnie opisane. W ogóle czyta się świetnie, wszystko jak żywe.

... boska powieść ... 😉
Wciągająca, trzymająca w napięciu, klimatyczna.

... boska powieść ... 😉
Wciągająca, trzymająca w napięciu, klimatyczna.

... boska powieść ... ;)
Wciągająca, trzymająca w napięciu, klimatyczna.

... boska powieść ... ;)
Wciągająca, trzymająca w napięciu, klimatyczna.

Płynna kontynuacja "Piątego etapu". Robi się tylko nieco bardziej dramatycznie - żegnamy kolejnych bohaterów opowieści, którzy rozstają się z tym światem czy to w gmachach "Czeki", czy to podczas wymiany ognia gdzies na pograniczu. Sam główny bohater wypala się wewnętrznie, stając się "umarłym za życia". Decydujący wpływ mają na to jego doświadczenia zebrane na przestrzeni kilkunastu miesięcy aktywności szpiegowskiej na pograniczu oraz lektura pamiętnika Lizki, w którym możemy przeczytać... A to już zostawiam dla zainteresowanych lekturą.

Płynna kontynuacja "Piątego etapu". Robi się tylko nieco bardziej dramatycznie - żegnamy kolejnych bohaterów opowieści, którzy rozstają się z tym światem czy to w gmachach "Czeki", czy to podczas wymiany ognia gdzies na pograniczu. Sam główny bohater wypala się wewnętrznie, stając się "umarłym za życia". Decydujący wpływ mają na to jego doświadczenia zebrane na przestrzeni...

Witam wszystkich fanów Sergiusza Piaseckiego. Przeczytałem "Piąty etap", który zakończył się w nie do końca wyjaśniony sposób. To właśnie to zakończenie skłoniło mnie do przeczytania kolejnej części. Wypożyczyłem "Bogom nocy równi", a tu pierwsze 100 stron to dokładnie to samo co w poprzedniej książce. Może ktoś to wytłumaczyć?

Witam wszystkich fanów Sergiusza Piaseckiego. Przeczytałem "Piąty etap", który zakończył się w nie do końca wyjaśniony sposób. To właśnie to zakończenie skłoniło mnie do przeczytania kolejnej części. Wypożyczyłem "Bogom nocy równi", a tu pierwsze 100 stron to dokładnie to samo co w poprzedniej książce. Może ktoś to wytłumaczyć?

To powinno być dawno sfilmowane.

To powinno być dawno sfilmowane.

Znakomita, choć zaskakująco mroczna powieść Piaseckiego, tym razem osadzona w środowisku polskich szpiegów, którzy na początku lat 20. XX wieku infiltrowali konsolidujący się reżim sowiecki.

Muszę przyznać, że z każdą kolejną książką Sergiusza Piaseckiego coraz mniej zajmują mnie sensacyjne czy damsko-męskie wątki w jego twórczości. Także i w "Bogach..." są one opisane ciekawie, ale w tym wypadku daleko większe wrażenie zrobiła na mnie kunsztownie przedstawiona wizja psychiki człowieka uwikłanego w konieczność utrzymywania kilku tożsamości i desperackie próby zaczepienia się choć w jednej z nich. Wybitna lektura.

Znakomita, choć zaskakująco mroczna powieść Piaseckiego, tym razem osadzona w środowisku polskich szpiegów, którzy na początku lat 20. XX wieku infiltrowali konsolidujący się reżim sowiecki.

Muszę przyznać, że z każdą kolejną książką Sergiusza Piaseckiego coraz mniej zajmują mnie sensacyjne czy damsko-męskie wątki w jego twórczości. Także i w "Bogach..." są one opisane...

Dalszy ciąg "Piątego etapu". Mam wrażenie, że Roman Zabawa, główny bohater tego tomu, zatracił się zupełnie w tym co robił. Jak sam stwierdza: "nawet narkotyk nie dał mi zapomnienia i nie pozwolił na ucieczkę od rzeczywistości, która wpędziła mnie w depresję i przygnębienie." W tym tomie więcej jest mrocznych przemyśleń i refleksji pisarza, który analizuje i podsumowuje marność losu ludzkiego i bezsilność jednostki w walce z systemem totalitarnym. Ze smutkiem zauważa, że system stworzony, aby w swych założeniach ulżyć robotnikom, staje się ich najbardziej okrutnym i bezwzględnym oprawcą. Odczytuję ten tom jako kronikę tamtych czasów, ale i przestrogę przed ułudą oferowaną przez wszelkiej maści wyznawców idei. Lektura obowiązkowa.

Dalszy ciąg "Piątego etapu". Mam wrażenie, że Roman Zabawa, główny bohater tego tomu, zatracił się zupełnie w tym co robił. Jak sam stwierdza: "nawet narkotyk nie dał mi zapomnienia i nie pozwolił na ucieczkę od rzeczywistości, która wpędziła mnie w depresję i przygnębienie." W tym tomie więcej jest mrocznych przemyśleń i refleksji pisarza, który analizuje i podsumowuje...