Wśród opinii na temat drugiej części "Fausta" przeważają te negatywne. Prawdą jest, że wszystko to, co zwykliśmy z "Faustem" kojarzyć dotyczy pierwszej części tragedii, niemniej jednak i ta druga, jako powstała w dojrzałym wieku artysty, jest istotnym dopełnieniem tej pierwszej. Nieco ryzykownie i na wyrost chciałoby się rzec: niczym Stary Testament w Nowym Testamencie znajduje swe dopełnienie i wyjaśnienie, tak i Faust części drugiej objaśnia nam głównego bohatera części pierwszej. Tak jak w przypadku każdego z wielkich dzieł, tak i tu istnieją klucze do zrozumienia intencji autora. Nie sądzę by należała do nich mitologia, stale w tekście obecna. To zaledwie metoda, sposób służący wyrażeniu myśli znacznie głębszej, którą jest pochwała tworzenia i życia w służbie innym. Warto tu zauważyć pewną prawidłowość. Faust sprzedaje swą duszę diabłu z tęsknoty za użyciem i młodością. To czego oczekiwał otrzymuje. Diabeł wywiązał się z zadania, jest więc kontrahentem wiarygodnym i uczciwym, a w jego grze nie ma oszustwa ani podstępu. Czegoś Fauście chciał, toś i dostał. Cóż z tego, skoro ów diabelski dar nie spełnił oczekiwań obdarowanego. Dusza wciąż tęskni i pragnie, trawi ją niewysłowiony głód przeżycia, którego diabeł dać nie może. Na tym właśnie polega mistyfikacja Złego. Zaspokajając pozorne pragnienia daje nam iluzję spełnienia naszego człowieczeństwa. Faust jest tym, który prawdę tę odkrył, i właśnie za to otrzymał kolejny dar, zbawienie duszy, rzecz nieporównywalną z owym pozornym dobrem, którego otrzymanie zapewnił mu pakt z Szatanem. Ten zresztą u kresu okazuje się postacią żywcem wyjętą z kabaretu. Pretensjonalny i słaby, ofiara złudzeń... Jest niejako personifikacją odwiecznych dążeń ludzkiej natury i ich nieuchronnej klęski. Wybitny znawca tematu, Maximilian Rudwin, w znakomitej książce "Diabeł w legendzie i literaturze" pisał o różnicy zachodzącej między "faustowskim paktem" w tradycji katolickiej i protestanckiej. Otóż w tej drugiej nie sposób uchylić się od litery prawa; dusza zaprzedana diabłu jest bezpowrotnie utracona i nie ma modlitw czy rytuałów, które mogłyby ją Bogu przywrócić. W tradycji katolickiej istnieje jednak droga odwrotu, a jest nią wyłącznie zawierzenie sile większej od naszych słabości.

Wśród opinii na temat drugiej części "Fausta" przeważają te negatywne. Prawdą jest, że wszystko to, co zwykliśmy z "Faustem" kojarzyć dotyczy pierwszej części tragedii, niemniej jednak i ta druga, jako powstała w dojrzałym wieku artysty, jest istotnym dopełnieniem tej pierwszej. Nieco ryzykownie i na wyrost chciałoby się rzec: niczym Stary Testament w Nowym Testamencie...