Jest takie powiedzenie – „Koń jaki jest, każdy widzi”. Pasuje ono doskonale do autora „Początku”, czyli „Dan Brown jaki jest, każdy widzi”. Od dłuższego czasu twierdzę że to średniej klasy pisarz z niesamowitym wręcz PR, które zapewnia mu taką reklamę, że po jego książki sięgają praktycznie wszyscy – jak zresztą i ja to uczyniłem.
W tej powieści po raz piąty spotykamy profesora Langdona, w literaturze tego typu postać już chyba ikoniczną. Jego perypetie Brown zaczął od wysokiego C, bo „Anioły i Demony” sa najlepszą rzeczą, jaka wyszła spod jego ręki. Utrzymał poziom „Kodem Da Vinci”, który ze względu na tematykę nie wszystkim przypadł do gustu, niemniej jednak treść broniła się sama. Tymi powieściami Brown powiesił sam sobie poprzeczkę dość wysoko, i każda jego kolejna książka z Langdonem jest próbą przeskoczenia owej przeszkody. „Zaginiony symbol” był tylko niezdarną próbą podskoku, już lepiej zaprezentowało się „Inferno”, aczkolwiek do poziomu dwóch pierwszych części nadal mu sporo zabrakło. Teraz mamy „Początek”, który okazuje się być znowu próbą, na dodatek nieudolną – przeskoczenia owej poprzeczki. Owszem, czytało się go bardzo szybko, i tutaj nie mam najmniejszych zastrzeżeń do Browna. Potrafi zaciekawić opisami architektury Barcelony, można też dowiedzieć się wielu ciekawostek o kościele palmariańskim, w naszym kraju raczej mało znanym – to na pewno pozytywy tej książki. Niestety, to w zasadzie wszystko co można napisać dobrego o „Początku”.
Brown ponownie powrócił do tematu religii, choć tym razem w innej formie jak miało to miejsce w „Aniołach…” i „Kodzie…”, i być może zrobił to spodziewając się podobnego splendoru jak po dwóch pierwszych częściach cyklu; niestety, zbytnio mu to nie wyszło. Oprócz tego, to ze schematu jaki ZAWSZE stosuje, czyli obowiązkowy zestaw „Langdon + piękna kobieta + zabójstwa + szyfry i zagadki” najmniej jest tu ostatniego składnika; w zasadzie bohaterowie rozwiązują tylko jedną zagadkę przez całą powieść. Jakby nie spojrzeć, owe szyfry były znakiem firmowym Browna, więc można sobie zadać pytanie – czyżby wypalił się już całkiem w tej kwestii…?
Zakończenie, które jest (powinno być?) najważniejszym składnikiem treści książki, także rozczarowuje. Przepowiednia upadku wszelkich religii mogła zaciekawić. Nic z tych rzeczy, po przeczytaniu odkrycia Kirscha byłem raczej znudzony.
Fani Browna zapewne ‘łykną’ to bezboleśnie, ale mnie to nie grozi. Książka co najwyżej przeciętna i tyle. Lepiej od „Zaginionego symbolu” (co wielką sztuką akurat nie jest), słabiej od „Inferno”, a do „Aniołów…” i „Kodu…” to szkoda to nawet porównywać.

Jest takie powiedzenie – „Koń jaki jest, każdy widzi”. Pasuje ono doskonale do autora „Początku”, czyli „Dan Brown jaki jest, każdy widzi”. Od dłuższego czasu twierdzę że to średniej klasy pisarz z niesamowitym wręcz PR, które zapewnia mu taką reklamę, że po jego książki sięgają praktycznie wszyscy – jak zresztą i ja to uczyniłem.
W tej powieści po raz piąty spotykamy...