,,Magiczne Miasto" Drew Lermana nie zawsze była dla mnie taką sensacją. Wiele razy podchodziłam do tej książki, aż w końcu okazałam jej odrobinę zrozumienia i wreszcie ją skończyłam. Moje przypuszczenia nie okazały się trafne, książka okazała się świetną i z przyjemnością do niej wracam.

Narratorem jest 16-letni Henry, po uszy zakochany w Rebece, ciemnowłosej, ciemno ubierającej się z pięknymi, czerwonymi ustami dziewczynie z którą uwielbia spędzać czas. Gdy podczas wyjazdu obu rodziców przeżywa traumatyczne przeżycia dzięki którym popada w depresję i musi brać proszki zaczyna zwierzać się Rachel, a potem zostawia ją aż nie ma komu opowiadać o swoich problemach jego relacje z Becą psują się.

Gdy Beca z nim zrywa, próbuje odbudować dawne relacje, poznać nowych ludzi, a przede wszystkim odzyskać ją. Ma więcej czasu dla swojego przyjaciela od dziecka Billa, monotematycznej Rachel i Charliego, nowego, niezależnego kumpla z którym przebywa najczęściej.

Książka wymaga czasu, zrozumienia, skupienia i czytelnika który łatwo się nie nudzi. Ma w sobie niezwykle dużo refleksji na różne tematy, wyjaśnienia i ukazuję jak czuja się ludzie z zespołem stresu pourazowego. Może i czasami wydaje się być przygnębiająca, ale pokazuje wszystko, z czym zmierzyć muszą się nastolatkowie i z czym pogodzić trzeba się w życiu. Bez wahania książkę zaliczam do ulubionych i polecam. ^^

,,Magiczne Miasto" Drew Lermana nie zawsze była dla mnie taką sensacją. Wiele razy podchodziłam do tej książki, aż w końcu okazałam jej odrobinę zrozumienia i wreszcie ją skończyłam. Moje przypuszczenia nie okazały się trafne, książka okazała się świetną i z przyjemnością do niej wracam.

Narratorem jest 16-letni Henry, po uszy zakochany w Rebece, ciemnowłosej, ciemno...