Jakie uczucia towarzyszyły osobom, które w wyniku wybuchu bomby atomowej zostały straszliwie okaleczone? Czy były to „jedynie” strach, cierpienie, niemoc, panika i rozpacz? Okazuje się, że nie. Jest jeszcze coś, czego przed przeczytaniem tej książki nigdy bym nie wymieniła. A mianowicie – szczęście. Nigdy by mi do głowy nie przyszło, że będąc straszliwie poparzonym i mając świadomość ogromu tragedii jaka się wydarzyła, można odnaleźć w sobie takie uczucie. A jednak jest to możliwe, o czym świadczą słowa umieszczone w pewnym momencie opisu tej niewyobrażalnej tragedii: „Mieliśmy szczęście, wielkie szczęście. To nie do wiary, że można było tak o sobie powiedzieć tamtego dnia, w tamtym miejscu, ale tak właśnie się czuliśmy”. Cytat ten jest dla mnie świadectwem tego, że ktoś kto nie doświadczył skutków wojny na własnej skórze, nigdy w pełni nie zrozumie i nie da rady nawet wyobrazić sobie uczuć i myśli, jakie towarzyszyły ludziom żyjącym w tamtym czasie.

„Odrodzić się z popiołów” to przerażająca historia, opisana przez dr Akiko Mikamo – córkę Japończyka, który 6 sierpnia 1945 roku przeżył wybuch bomby atomowej w Hiroszimie. W książce zawarte zostały wspomnienia chwil samego wybuchu, jak i tego co działo się już po tej tragedii. Czytamy o tym, jak ciężko ranni ojciec z synem, szukając ratunku, ostatkiem sił przemierzają całkowicie zniszczone miasto, jak przez długi czas zdani są tylko na siebie. Dowiadujemy się jak wyglądało leczenie w prowizorycznym szpitalu, w którym brakowało praktycznie wszystkiego. A na końcu, czytamy o próbach pogodzenia się z nową rzeczywistością oraz trudach budowania życia od zera.

W książce tej możemy też zapoznać się z mentalnością charakterystyczną dla Japończyków. Okazywanie szacunku innym ludziom, zwłaszcza starszym oraz posłuszeństwo wobec rodziców – to wszystko jest u nich na porządku dziennym. Główny bohater miał te wartości tak mocno wbite do głowy, że nawet w chwilach niesamowitego cierpienia, spowodowanego odniesionymi obrażeniami, pamiętał o nich i cały czas się do nich stosował. Zadziwiające było też to, że mimo potwornego bólu, nie był on skupiony tylko na sobie, a potrafił dostrzec również cierpienie obcych mu osób, współczuć im i jednocześnie rozpaczać, że jego własne obrażenia nie pozwalają mu na to aby pomóc innym. Coś niesamowitego!

Czytaniu tej historii towarzyszyły ogromne emocje. Była wściekłość, że człowiek człowiekowi był gotów zafundować takie piekło i było współczucie dla ludzi, którym pisane było zmierzyć się z tą tragedią. Opis odniesionych ran oraz cierpień był niekiedy tak dokładny, że czasami aż trudno było kontynuować czytanie.

Ogólnie książka jest ciekawa, zwłaszcza początek bardzo mi się spodobał. Jednak posiada ona pewną wadę. Otóż, już po kilkudziesięciu stronach autorka zaczęła się powtarzać. Zdarzało się, że jedną rzecz powtarzała nawet kilkadziesiąt razy (np. to jakie obrażenia odniósł bohater i jak strasznie cierpiał, jakimi cechami charakteryzował się jego ojciec albo jak wyglądał jego brat) i takie zabiegi powtarzały się w zasadzie do końca książki. Sprawiało to, że im dalej czytałam, tym większą czułam irytację i coraz bardziej książka zaczynała mnie nudzić. Ale to był jedyny mankament, na który jednak warto przymknąć oko. Także, mimo tego, książkę polecam aczkolwiek trzeba pamiętać, że opisy są momentami przerażające i myślę, że niekoniecznie przeznaczone dla osób bardzo wrażliwych.

Jakie uczucia towarzyszyły osobom, które w wyniku wybuchu bomby atomowej zostały straszliwie okaleczone? Czy były to „jedynie” strach, cierpienie, niemoc, panika i rozpacz? Okazuje się, że nie. Jest jeszcze coś, czego przed przeczytaniem tej książki nigdy bym nie wymieniła. A mianowicie – szczęście. Nigdy by mi do głowy nie przyszło, że będąc straszliwie poparzonym i mając...