"Uważa pan, że ludzie byli wtedy bardziej podli? - spytał zastępca.
Stary mężczyzna patrzył na zalane miasto.
Nie - odparł. - Wcale tak nie myślę. Na mój rozum, ludzie są jednacy, odkąd Pan Bóg stworzył pierwszego."
Najlepsza z dotychczas przeczytanych książek Cormaca. Krótka i zwięzła, konkretna i wstrząsająca w przekazie.
Obrazki z życia potwora, który jest przeświadczony o tym, że potworem nie jest. Gdyż to, co wydaje się okropnością dla świadków czynów, dla ich sprawcy jest jego własnym światem, jego własną moralnością. Jest dziecięciem Bożym, na obraz Jego i podobieństwo, a oceny jego czynów dokonują inne dzieci Boże. Dlaczego, więc inni mają prawo go oceniać, skoro są sobie pod tym względem równi?
Minipowieść, w zasadzie zbiór historyjek z życia Lestera Ballarda, gdzieniegdzie uzupełniony obrazkami z innych wydarzeń z jego otoczenia, jest wstrząsająca. Wskazuje nam, że każdy z nas, wyrzucony przez zdarzenie losowe (śmierć rodzica, porzucenie przez drugiego) poza nawias społeczeństwa, może w swoim osamotnieniu i braku podstawowych wartości społecznych, przeistoczyć się w dziwaka i pederastę niebezpiecznego dla spokojnego, ustabilizowanego życia tzw. zwykłych ludzi. Ballard jest wrzodem, naroślą na organizmie miejscowej społeczności, co najwyżej tolerowany i spychany poza granice świadomości organizmu, ale istnieje, trwa jak czyrak i od czasu do czasu daje o sobie znać, to kradnąc, to zabijając, to robiąc inne aspołeczne rzeczy. Ale jest jednym z nich, nieudaną komórką organizmu, odpadem niewłaściwego procesu materii. Jest taki sam, jak inni, tylko oglądany w krzywym zwierciadle moralności.

"Uważa pan, że ludzie byli wtedy bardziej podli? - spytał zastępca.
Stary mężczyzna patrzył na zalane miasto.
Nie - odparł. - Wcale tak nie myślę. Na mój rozum, ludzie są jednacy, odkąd Pan Bóg stworzył pierwszego."
Najlepsza z dotychczas przeczytanych książek Cormaca. Krótka i zwięzła, konkretna i wstrząsająca w przekazie.
Obrazki z życia potwora, który jest przeświadczony...