Początek książki nie do końca mnie zachęcił do czytania, był nijaki, mało porywający, dziwny i trochę nudny. W ogóle cała książka jest dziwna.
Dałam jej jednak szansę, nie odłożyłam jej tylko czytałam dalej, choć na prawdę byłam zniechęcona. I nie żałuję. Bo książka mnie wzruszyła, więc warto było.

Baśni było niewiele, ale była. Co prawda nie na takim poziomie na jaki liczyłam, ale wystarczyło mi to, żebym poczuła się usatysfakcjonowana. Polubiłam główną bohaterkę, która jest chyba najbardziej baśniowa z całej książki, współczułam jej i doprowadziła mnie ta małpa do łez. A to duży plus.

Książka dziwna, ale dobra.
Tak, książka cała jest dziwna, dziwne dialogi pozbawione sensu, w zasadzie to głównie "hmm... eeee... napijesz się kawy"? Tego typu i dużo jedli, tak, bardzo dużo czasu poświęcali jedzeniu. Mało jakichkolwiek refleksji, dyskusji o życiu, filozofii czy w ogóle jakichś sensowniejszych wymiany zdań, są, ale mało. Dialogi są najsłabszym punktem książki, najmocniejszym punktem są wspomnienia i myśli bohaterów. Ubogie opisy otoczki, przyrody, klimatu dlatego ciężko było mi się odnaleźć w środku.
Jak tytuł wskazuje, dziewczyna ma szklane stopy, ale brak wyjaśnienia dlaczego i po co tak się dzieje i skąd się jej to wzięło, albo było wyjaśnione tylko bardzo nie jasno.
Podobało mi się jak Midas z pasją oddawał się fotografii. Artysta, potrafiący patrzeć. Ujęło mnie też to, że książka jest szczera, bez koloryzowania.
Uważam, że to świetna książka, świetny pomysł, potencjał jest, ale za mało rozwinięty, miałam wrażenie jakby autor wstydził się swojego pomysłu na fabułę, jakby był skryty i mało wylewny, oszczędny w słowach, jakby był niepewny tego co pisze.
I uważam, że jest ona za krótka. Pewnie miała być współczesną baśnią, dlatego taka forma, ale nie wyszło to rewelacyjnie, jest po prostu dobrze, po prostu za dużo współczesności a za mało magii. Gdzieś tak w połowie książka się trochę rozkręca i wciąga.
Być może jest też to wina tłumaczenia, że nie oddał odpowiedniego przekazu i klimatu.

Książka mi się podobała, inaczej ją sobie wyobrażałam, ale ujęła mnie historia Idy - dziewczyny o szklanych stopach, zakochałam się w tej książce, moje uczucie do niej z czasem rozkwitło, musiałam ją lepiej poznać, nie była to miłość od pierwszego wejrzenia. I na pewno sięgnę po inne książki autora jeśli będą wydane w Polsce, przekonał mnie do siebie.

Początek książki nie do końca mnie zachęcił do czytania, był nijaki, mało porywający, dziwny i trochę nudny. W ogóle cała książka jest dziwna.
Dałam jej jednak szansę, nie odłożyłam jej tylko czytałam dalej, choć na prawdę byłam zniechęcona. I nie żałuję. Bo książka mnie wzruszyła, więc warto było.

Baśni było niewiele, ale była. Co prawda nie na takim poziomie na jaki...