„Ada” podzieliła świat – zarówno czytelników, jak i krytyków. Ci ostatni albo rozpływali się w zachwytach, albo nie zostawili na dziele suchej nitki (jeden nawet nazwał powieść Nabokova „Ulissesem dla ubogich”).
A jednak Nabokov stworzył dzieło dla wytrawnego czytelnika, który będzie w stanie dotrzymać kroku obłąkańczym dywagacjom narratora. Czytelnika-erudyty, nieustraszonego odkrywcy lingwistycznych kalamburów, metaliterackich zagwozdek, żarliwego fana twórczości autora „Lolity”. „Ada” to z pewność dzieło, za które czytelnik zabiera się niczym za oblężoną fortecę – uzbrojony w cierpliwość, zaopatrzony w słowniki oraz – by pozostać w kręgu militarystycznych porównań – przyobleczony w pancerną zbroję wiedzy o literaturze, filozofii, botanice i historii oraz geografii.
Niewątpliwym atutem i dodatkowym smaczkiem jest możliwość czytania opus magnum Nabokova na wiele sposobów, w myśl powiedzenia „dla każdego coś miłego”. „Ada” to pastisz, „Ada” to rozważania na temat czasu i towarzyszącej mu przemijalności, „Ada” to quiz dla literaturoznawców i wreszcie... „Ada” to historia miłości: kazirodczej, namiętnej, narcystycznej. Niezależnie od tego, jak dzieło będzie czytane – pozostanie kawałkiem mocnej prozy.

„Ada” podzieliła świat – zarówno czytelników, jak i krytyków. Ci ostatni albo rozpływali się w zachwytach, albo nie zostawili na dziele suchej nitki (jeden nawet nazwał powieść Nabokova „Ulissesem dla ubogich”).
A jednak Nabokov stworzył dzieło dla wytrawnego czytelnika, który będzie w stanie dotrzymać kroku obłąkańczym dywagacjom narratora. Czytelnika-erudyty,...