Jak się pamięta fabułę po 20 latach ...
POLECAM - dynamiczne, spójne i innowacyjne jak na tamte czasy.

Jak się pamięta fabułę po 20 latach ...
POLECAM - dynamiczne, spójne i innowacyjne jak na tamte czasy.

Chyba ładne to było. Bo czytałem z pasją. I mi się podobało 😊😊😊😊

Chyba ładne to było. Bo czytałem z pasją. I mi się podobało 😊😊😊😊

Moim zdaniem część druga lepsza od pierwszej.

Moim zdaniem część druga lepsza od pierwszej.

Książka Siergieja Łukianienki pl. „Fałszywe Lustra” to kontynuacja cyklu „Labirynt Odbić”. Podobnie jak w pierwszej części autor serwuje czytelnikom historię, której głównym bohaterem jest Leonid – były nurek, a obecnie pogrążony w depresji i „deeppsychozie” żonaty mężczyzna. Wirtualna rzeczywistość zwana Głębią, do której przywykł i święcił w niej wielkie zwycięstwa, zmieniła się nie do poznania. Mianowicie nurkowie stracili swoje nadzwyczajne umiejętności nieskrępowanego pokonywania kolejnych poziomów tego niezwykłego świata. Lonia desperacko wręcz szuka nowego celu w życiu, ma problemy w pracy i życiu osobistym. Dlatego też wiadomość o śmierci jego przyjaciela Romka, który zostaje zamordowany podczas włamania w przestrzeni wirtualnej, sprawia, iż decyduje się rozpocząć prywatne śledztwo wraz z kilkoma przyjaciółmi. Pierwszym tropem do rozwikłania sprawy jest osoba tajemniczego ciemnego nurka, który wydaje się być zamieszanym w kradzież danych i śmierć młodego hakera.

Przyznam szczerze, że lektura „Fałszywych odbić” nie należała do lekkich. Książka znacząco różni się od części pierwszej. Mimo iż mamy do czynienia z tymi samymi bohaterami i uniwersum, akcja rozwija się bardzo powoli. Brak jest znaczących zwrotów akcji, a za dużo wprowadzonych na siłę elementów filozoficznych. Dużym mankamentem historii, jest niewykorzystany potencjał psychozy, jaką od początku książki przeżywa główny bohater. Pomysł na ukazanie Leonida borykającego się od uzależnienia od sieci jest znakomity, jednak nie został on w pełni wykorzystany w historii, a bardzo szkoda, gdyż mógłby on stanowić bardzo ważny wątek fabularny. Warto również odnieść się do zakończenia, które pozostawia wiele do życzenia. Ostatnie rozdziały opisane są w sposób pogmatwany i mało zrozumiały przez co trudno pojąć jaka była przewodnia myśl książki. Myślę, że jedynym plusem dzieła jest rozwinięcie historii Depptown, miasta które chciałbym kiedyś odwiedzić choćby i na jeden dzień.

Książka Siergieja Łukianienki pl. „Fałszywe Lustra” to kontynuacja cyklu „Labirynt Odbić”. Podobnie jak w pierwszej części autor serwuje czytelnikom historię, której głównym bohaterem jest Leonid – były nurek, a obecnie pogrążony w depresji i „deeppsychozie” żonaty mężczyzna. Wirtualna rzeczywistość zwana Głębią, do której przywykł i święcił w niej wielkie zwycięstwa,...

Incepcji ciąg dalszy, tym razem iluzja i niedowierzanie staje się prawdą.

Incepcji ciąg dalszy, tym razem iluzja i niedowierzanie staje się prawdą.

Dość ostrożnie podszedłem do kontynuacji losów Strzelca, obawiając się, że sequel może obniżyć loty. Niepotrzebnie. Choć przez pierwszą połowę powieści fabuła nie oszałamia tempem, to jednak końcówka wynagradza i warto było cierpliwie na nią czekać. Łukanienko jak zwykle zaskakuje suspensem. I jak zwykle, inspiruje do przemyśleń nad wpływem, rozwojem i pułapkami wirtualnego świata. Warto.

Dość ostrożnie podszedłem do kontynuacji losów Strzelca, obawiając się, że sequel może obniżyć loty. Niepotrzebnie. Choć przez pierwszą połowę powieści fabuła nie oszałamia tempem, to jednak końcówka wynagradza i warto było cierpliwie na nią czekać. Łukanienko jak zwykle zaskakuje suspensem. I jak zwykle, inspiruje do przemyśleń nad wpływem, rozwojem i pułapkami...

“Fałszywe lustra” to drugi i ostatni tom opowiadający historię Leonida, nurka wirtualnej rzeczywistości. W pierwszej części poznajemy głównego bohatera, wirtualną rzeczywistość zwaną Głębią oraz jej złożoność. W drugiej spotykamy Leonida kilka lat później. Głębia się zmieniła, umiejętności nurków już nie są przydatne i nikt nie wie dlaczego, ani co się stało. Leonid desperacko wręcz szuka nowego celu w życiu, ma problemy zdrowotne, które wywołuje pobyt w VR oraz wiele rozterek wewnętrznych, wspomnień oraz żal, za utraconymi umiejętnościami nurków.

Akcja zaczyna się tuż po włamaniu zleconym przez tajemniczego Ciemnego Nurka, przy którym niespodziewanie ginie jeden z dobrych kolegów Leonida. Okazuje się, że jedna z korporacji działających w VR wyprodukowała broń trzeciej generacji, która zabija nie tylko zanurzoną postać, ale i prawdziwego człowieka, doprowadzając do skurczu mięśni, po którym serce przestaje bić. Leonid postanawia zemstę, ale wymaga ona wielu poświęceń. Jednym z nich jest przejście Labiryntu Śmierci, gry w Głębi, która fabułą przypomina trochę Far Cry, tylko rozgrywkę pokonuje się w grupie. Towarzyszami Leonida są jego nowo poznani przyjaciele, którzy generują różne zabawne sytuacje, ale i pomagają mu w dotarciu do ostatecznego celu.

Pełna recenzja: https://przeczytana.com/2018/01/28/siergiej-lukianienko-falszywe-lustra-recenzja/

“Fałszywe lustra” to drugi i ostatni tom opowiadający historię Leonida, nurka wirtualnej rzeczywistości. W pierwszej części poznajemy głównego bohatera, wirtualną rzeczywistość zwaną Głębią oraz jej złożoność. W drugiej spotykamy Leonida kilka lat później. Głębia się zmieniła, umiejętności nurków już nie są przydatne i nikt nie wie dlaczego, ani co się stało. Leonid...

Gorsza od części pierwszej. Za mało akcji, a za dużo rozwodzenia się nad tym samym. AChoć ogólnie warto przeczytać. Dla wspaniałego zakończenia. Cyberpunk to jest to. :D (PS. Przeczytana ponownie, ale za nic sobie nie przypomnę jakie były moje wrażenia po lekturze kilka lat temu.)

Gorsza od części pierwszej. Za mało akcji, a za dużo rozwodzenia się nad tym samym. AChoć ogólnie warto przeczytać. Dla wspaniałego zakończenia. Cyberpunk to jest to. :D (PS. Przeczytana ponownie, ale za nic sobie nie przypomnę jakie były moje wrażenia po lekturze kilka lat temu.)

Jedna z lepszych i bardziej schizowych sf. Ale znów, pierwszy tom bardziej mi się podobał

Jedna z lepszych i bardziej schizowych sf. Ale znów, pierwszy tom bardziej mi się podobał

Gdybym zerknął na opis, to pewnie bym się zastanowił czy czytać. Ale nie zrobiłem tego i bardzo dobrze, bo zabrał bym sobie możliwość uczestniczenia w bardzo ciekawej historii, tylko przez jakieś nieuzasadnione uprzedzenia.

Książka świetna, traktująca o problemach relacji międzyludzkich i zagrożeniach w dobie rozwoju przestrzeni wirtualnej. Powieść została wydana w 1998, czyli rok przed premierą Matrixa. Generalnie wcale bym się nie zdziwił gdyby bracia Wachowscy pożyczyli to i owo.

Książka jest bardzo aktualna, a przecież napisana na długo przed powstaniem wirtualnego świata Second Life. W pewnym sensie również i prorocza, bo wszystko wskazuje na to, że tego typu rozwiązania będą szły w stronę opisaną w książce.

Przyjemnie też było wrócić do stylu i klimatu Łukjanienki. Wyobrażacie sobie Neo z Matriksa pijącego gorzałkę z Morfeuszem, zakąszając ogórkiem? - brzmi swojsko? ;) Zdecydowanie klimat bliższy naszej kulturze niż amerykański przepych.

Wszystkim fanom fantastyki polecam serdecznie. Nigdy nie sądziłem, że książki, których znaczna część dzieje się w rzeczywistości alternatywnej, wirtualnej, grze może być tak ciekawa i mądra.

Gdybym zerknął na opis, to pewnie bym się zastanowił czy czytać. Ale nie zrobiłem tego i bardzo dobrze, bo zabrał bym sobie możliwość uczestniczenia w bardzo ciekawej historii, tylko przez jakieś nieuzasadnione uprzedzenia.

Książka świetna, traktująca o problemach relacji międzyludzkich i zagrożeniach w dobie rozwoju przestrzeni wirtualnej. Powieść została wydana w 1998,...