Książka Huberta Klimko-Dobrzanieckiego zawiera dwa tematycznie połączone, a jednak całkowicie niezależne historie - Dom Róży i Krýsuvík. Obie łączy postać bohaterki - Róży. W Krýsuvík jesteśmy świadkiem jej przyjścia na świat, jednak opowieść skupia się na losach jej ojca – prostego człowieka imieniem Tomas. Zaś w Krýsuvík, historii rozgrywającej się o wiele później, przedstawiona jest już jako niewidoma pacjentka domu starców w Reykjavíku.

Krýsuvík to nazwa małego islandzkiego miasteczka, w którym rozgrywają się perypetie mężczyzny wkraczającego w dorosłość. Jest on sierotą, zarabia na życie sprzedając ryby. Po pewnym czasie spotyka Karen, z którą następnie żeni się i spładza dwoje dzieci : niewidomą Różę oraz Karitas. Wówczas nadchodzi moment, w którym dobry los ich opuszcza - ich młodsza córka umiera w tragicznym wypadku. Realizacja marzeń zwykłej rodziny zostaje przerwana przez wydarzenie rujnujące wszystko, no co się usilnie pracowało.
Opowiadanie to szczególnie mnie poruszyło, ponieważ dla mnie jest to historia nie tylko o trudnościach życia i o śmierci, lecz o miłości. Bezgranicznej miłości pojawiającej się nieoczekiwanie, która z każdym dniem jest potężniejsza i staje się początkiem nowego życia. Bez miłości nasze istnienie traci sens. Dlatego też Tomas po stracie Karen zdecydował się dołączyć do niej, zasypując się razem z jej ciałem w ziemi, gdyż nie widział swojej przyszłości bez niej.

Dom Róży jest historią młodego polskiego emigranta. Z zamiłowania jest on pisarzem, na co dzień pracującym w domu starców. Ma na utrzymaniu żonę i syna, stara się uzyskać islandzkie obywatelstwo. Fabuła tej opowieści obraca się wokół doświadczeń bohatera w pracy w domu starców na Islandii i przedstawienia losu ich mieszkańców. Wydaje się ona historią zupełnie niezwiązaną z Krýsuvíkiem, jednak pod koniec opowieści czytelnik poznaje tytułową Różę, córkę Tomasa. Autor porusza wiele aspektów naszej codzienności jak samotność, poczucie zagubienia i niepewności o przyszłość, a przede wszystkim, jak współczesna cywilizacja radzi sobie ze śmiercią. Opowieść ta przedstawia ludzi, których społeczeństwo chroni przed cierpieniami starości i dlatego pozbawia ich godności; ludzi, o których nikt nie chce pamiętać, nawet własne dzieci.

Sam format wydania tej książki jest interesujący – wydana jest ona dwustronnie, tak, że czytelnik ma możliwość wyboru od której części zacząć lekturę ( osobiście jako pierwszą wybrałam „Krýsuvík”). Książka jest świetnie zbilansowaną historią o miłości i zawiłych losach dwóch prostych ludzi. Muszę przyznać iż autor zaskoczył mnie absolutnie urywając sielankowe historie dramatycznymi i kompletnie niespodziewanymi wydarzeniami. Zdumiewające również jest to, że mimo olbrzymiego przedziału czasowego pomiędzy obiema historiami, problemy naszego istnienia zdają się być niezmienne.

Książka Huberta Klimko-Dobrzanieckiego zawiera dwa tematycznie połączone, a jednak całkowicie niezależne historie - Dom Róży i Krýsuvík. Obie łączy postać bohaterki - Róży. W Krýsuvík jesteśmy świadkiem jej przyjścia na świat, jednak opowieść skupia się na losach jej ojca – prostego człowieka imieniem Tomas. Zaś w Krýsuvík, historii rozgrywającej się o wiele później,...