Nie mam smaku ani sentymentu do Falstaffa hasającego po "Henryku IV", więc jego brak (jak również brak jakiejkolwiek innej postaci tego typu) w sztukach z tego tomu przyjęłam raczej z ulgą. Trylogia o Henryku VI to cała wojna dwóch róż z ciągłymi zdradami, spiskami, zmianami stronnictw i krwawymi bitwami. Pierwsza część należała do wczesnych sztuk Shakespeare'a i wydaje mi się, że to widać - mało jest tu zaskakujących poetyckich monologów postaci, akcja pędzi do przodu nieprzerwanie.

Z kolei w części ostatniej na pierwszy plan wysuwa się Ryszard, późniejszy Ryszard III, niewątpliwie jeden z najbardziej pamiętnych czarnych charakterów w literaturze. Jednoznaczna nikczemność sprawia oczywiście, że nie ma w nim za wiele głębi, ale przecież nie zawsze głębi potrzebujemy. Z całego tomu "Ryszard III" czyta się chyba najprzyjemniej - ma mocne postaci, wyrazistą strukturę wiodącą do upadku głównego bohatera i wiele kultowych tekstów z "królestwem za konia" na czele.

Słabszy jest "Henryk VIII" pisany na spółkę z Johnem Fletcherem, uginający się i rozłażący w szwach moim zdaniem przez zbytnią bliskość opisywanych wydarzeń i związki rodzinne między tytułowym bohaterem a dopiero co panującą Elżbietą I. Przymus panegiryku psuje dopracowanie literackie i wypłaszcza postaci, wśród których ciekawy jest chyba tylko kardynał Wolsey, intrygant, który nawraca się w chwili swego upadku.

Nie mam smaku ani sentymentu do Falstaffa hasającego po "Henryku IV", więc jego brak (jak również brak jakiejkolwiek innej postaci tego typu) w sztukach z tego tomu przyjęłam raczej z ulgą. Trylogia o Henryku VI to cała wojna dwóch róż z ciągłymi zdradami, spiskami, zmianami stronnictw i krwawymi bitwami. Pierwsza część należała do wczesnych sztuk Shakespeare'a i wydaje mi...

"Nie przynoszę wam dzisiaj śmiechu ni zabawy,
Dziś zobaczycie wielkie i poważne sprawy,
Których ton uroczysty zachmurzy wam czoła
I gorzkich łez potoki do oczu przywoła"
To początkowy fragment prologu z ostatniej sztuki, która w tej książce się znalazła. Te słowa mogą być mottem do każdej sztuki zawartej w tejże książce. Są to sztuki smutne w dużej mierze, trupy ścielą się w nich gęsto i raczej pogodnego charakteru nie mają. Ale z całą pewnością są to dzieła wybitne.
W książce znajdziemy pięć sztuk Szekspira należących do kronik historycznych. Są to w kolejności: "Król Henryk VI, część I" ("The First Part of King Henry VI"),"Król Henryk VI, część II" ("The Second Part of King Henry VI"),"Król Henryk VI, część III" ("The Third Part of King Henry VI"),"Tragedia Ryszarda III". ("The Tragedy of Richard III") oraz "Sławna historia życia Henryka VIII" ("The Famous History of the Life of King Henry VIII"). Wszystkie sztuki w znakomitym przekładzie Leona Ulricha. Świetne są także przypisy Anny Staniewskiej, które ułatwiają czytanie dzieł i zawierają wiele ciekawych informacji.
Sztuki w tej książce zawarte są wybitne, ale nie mogę dać im maksymalnej oceny. Sztuki historyczne o królu Janie, Ryszardzie II, Henryku IV oraz Henryku V stoją na nieco wyższym poziomie i im wystawiłem ocenę najwyższą z możliwych. Choć tu nie ma oceny 10/10, ale ocena 9/10 powoduje, że mogę z czystym sumieniem książkę polecić. Sztuki o Henryku VI, Ryszardzie III i Henryku VIII są niewątpliwie ponadprzeciętne i stoją na niezwykle wysokim poziomie literackim, artystycznym.

"Nie przynoszę wam dzisiaj śmiechu ni zabawy,
Dziś zobaczycie wielkie i poważne sprawy,
Których ton uroczysty zachmurzy wam czoła
I gorzkich łez potoki do oczu przywoła"
To początkowy fragment prologu z ostatniej sztuki, która w tej książce się znalazła. Te słowa mogą być mottem do każdej sztuki zawartej w tejże książce. Są to sztuki smutne w dużej mierze, trupy ścielą się...