Muszę przyznać, że wszystkie pochwały spływające na to dzieło są zasłużone. Historia miłości oraz rywalizacji markizy de Merteuil i wicehrabiego Valmont jest równie wstrząsająca, co pociągająca.
Nie ukrywam, że główni bohaterowie powieści budzili we mnie nieprzepartą odrazę. Ich degeneracja odmalowana jest z zastraszającą maestrią, która nie obyłaby się bez doświadczenia. Z pewnością nie wszystko jest tu przez autora wydumane.
Uwagę zwraca wysmakowany, kwiecisty styl oraz mnogość zwrotów i metafor użytych do oddania spraw niekiedy bardzo przyziemnych.
Jako że grono osób dramatu jest mocno ograniczone, każda odmalowana jest wyrazistą kreską z dużą liczbą szczegółów. Prym wiedzie, rzecz jasna, markiza de Merteuil, która sięga absolutnych wyżyn manipulacji i zepsucia.
Forma epistolarna daje wiele możliwości, z których autor z rozmachem korzysta. Majstersztykiem introspekcji są zwłaszcza dwa listy rzeczonej markizy. W jednym odsłania ona tajemnice swego warsztatu, w drugim zaś, w bardzo wyrafinowany sposób zaprawiając metodę dialektyczną sporym zastrzykiem sofistyki, przekonuje panią de Volanges o wyższości rozsądku nad miłością. Mnie bezkonkurencyjnym zdaje się jednak list pani de Rosemonde, w którym dama ta z perspektywy swoich osiemdziesięciu lat doświadczenia w kilku słowach najcelniej kwituje to, czemu poświęcono nieskończenie wiele grubych tomów, czyli różnice w charakterze kobiety i mężczyzny.
Jedynym powodem, dla którego wzdragam się przed nadaniem rzeczonemu dziełu przedrostka "arcy", jest jego tematyka, co tylko czyni wieniec laurowy na głowie pani de Rosemonde bogatszym o kolejny liść...

Muszę przyznać, że wszystkie pochwały spływające na to dzieło są zasłużone. Historia miłości oraz rywalizacji markizy de Merteuil i wicehrabiego Valmont jest równie wstrząsająca, co pociągająca.
Nie ukrywam, że główni bohaterowie powieści budzili we mnie nieprzepartą odrazę. Ich degeneracja odmalowana jest z zastraszającą maestrią, która nie obyłaby się bez doświadczenia. Z...