Kiedy myślę o radzieckich uczonych zawsze jako pierwsza myśl pojawia się w mojej głowie zasłyszany jeszcze w zeszłym tysiącleciu dowcip, który śmieszy mnie do dziś.

Otóż, do Akademii Nauk ZSRR nadeszło następujące zapytanie:
- czy nauka radziecka zna odpowiedź na pytanie, dlaczego krokodyl mierzony od mordy do ogona ma 4 metry, a mierzony od ogona do mordy – 5 metrów ?
Po jakimś czasie przychodzi odpowiedź:
- tak nauka radziecka zna takie przypadki – od wtorku do czwartku są dwa dni, a od czwartku do wtorku – pięć.

Jak w takim razie wytłumaczyć fenomen, że w jednym z instytutów naukowych (jest to Instytut Fizyki im. Lebiediewa w Moskwie) pracowało w latach 1945-90… siedmiu laureatów Nagrody Nobla?
Nie wiem, czy jest jakikolwiek inny instytut naukowo- badawczy mogący się poszczycić takimi osiągnięciami swoich pracowników.
No więc jak to jest ? Banda zideologizowanych, niekompletnych partyjnych aparatczyków czy uczeni z krwi i kości?
Fenomen uczonych procujących w ZSRR fascynował mnie od dawna, ale nigdy nie znalazłem w sobie wystarczająco dużo samozaparcia, aby go przestudiować.
Książka Marty Panas-Goworskiej i Andrzeja Goworskiego zawiera 13 biogramów ludzi, którzy mieli ogromny wpływ na naukę radziecką.
To z jednej strony Iwan Pietrowicz Pawłow – laureat Nagrody Nobla za badania z zakresu fizjologii układu trawiennego w 1904 roku czy Andriej Tupolew - jeden z najważniejszych twórców radzieckiego lotnictwa. Z drugiej: „Bosonogi Profesor” Trofim Denisowicz Łysenko – baron Münchhausen radzieckiej biologii i agronomii. Albo Olga Lepieszynska – twórczyni teorii „materii żywej”, która twierdziła że…:

”dziedziczone cechy nie są transferowane w chromosomach…” [lecz] ”… przekazywane właściwości organizmu mają bardziej złożony charakter, i zależą od fizykochemicznej i biologicznej struktury wszystkich komórek jako całości od oraz środowiska i warunków socjalnych…”.

Piramidalna bzdura, jak nie przymierzając bomba helowa, wymagała zarówno wtedy jak i teraz możnego protektora. Protektorem Lepieszynskiej bym sam Józef Wassrionowicz Stalin.
Jak żyli radzieccy uczeni i co ich skłaniało do pracy oraz osiągania tak znakomitych rezultatów?
Skąd w ogóle po upadku carskiej Rosji pojawiło się w Związku Radzieckim tak wielu wybitnych uczonych i to z różnych dziedzin nauki?
W jaki sposób Stalin „motywował” do wytężonej pracy radzieckich ludzi nauki?
W tej bardzo interesującej pozycji odnajdzie odpowiedzi na powyższe pytania oraz na kilka innych, które zapewne też sobie zadawaliście w tym kontekście.
Lektura wciągająca, ukazująca ludzkie oblicza takich sław jak wymieniony powyżej profesor Pawłow, który mając już koło 80-tki, ze słowami „won swołocz” zrzucił ze schodów partyjnego kacyka, próbującego oskarżać personel instytutu Pawłowa o działalność antyradziecką :-D

Kiedy myślę o radzieckich uczonych zawsze jako pierwsza myśl pojawia się w mojej głowie zasłyszany jeszcze w zeszłym tysiącleciu dowcip, który śmieszy mnie do dziś.

Otóż, do Akademii Nauk ZSRR nadeszło następujące zapytanie:
- czy nauka radziecka zna odpowiedź na pytanie, dlaczego krokodyl mierzony od mordy do ogona ma 4 metry, a mierzony od ogona do mordy – 5 metrów...