Należy pochwalić redakcje za interesujący wstęp ukazujący genezę powstania utworów Arystofanesa. Gdyby nie to, a także przypisy książka byłaby mało zrozumiała dla współczesnego czytelnika.

Treściowo są to komedie o charakterze antywojennym, demaskujące machlojki polityków, krytykujące demokrację ateńską, greckie pieniactwo. I przede wszystkim jest tu zawarte spore poczucie humoru cechujące utwory o zaskakującej treści , jak np. „Bojomira” , gdzie kobiety postanawiają wymusić na mężach pokój, grożąc, iż zaprzestaną uprawiać z nimi seksu, jeśli mężczyźni będą dalej toczyć wojny...

Poczucie humoru Arystofanesa jest bezpośrednie, nierzadko wulgarne („Kocur mu z dachu nafajdał do gęby”). Z książki dowiadujemy się jak karani byli w starożytności cudzołożnicy przyłapani na gorącym uczynku – ów nicpoń był, tu cytat - „rżnięty w zadek”... Arystofanes otwarcie obnaża stosunki społeczne, czym wydaje się być taką wcześniejszą, grecką wersją (pierwowzorem?) rosyjskiego Gogola.

Generalnie jednak nie powiem, abym podczas lektury tych starożytnych komedii miał poczucie, iż czytam arcydzieło. Utwory były pisane w odpowiednim kontekście społeczno – politycznym ówczesnych realiów, niekoniecznie dziś zrozumiałym. Książka wymaga odpowiedniej wiedzy historyczno – literackiej tamtych czasów, aby w pełni czerpać z niej satysfakcje, co nie zmienia faktu, że momentami jest przezabawna także dla współczesnego odbiorcy.

Należy pochwalić redakcje za interesujący wstęp ukazujący genezę powstania utworów Arystofanesa. Gdyby nie to, a także przypisy książka byłaby mało zrozumiała dla współczesnego czytelnika.

Treściowo są to komedie o charakterze antywojennym, demaskujące machlojki polityków, krytykujące demokrację ateńską, greckie pieniactwo. I przede wszystkim jest tu zawarte spore poczucie...