Wydawać by się mogło, że literatura wyczerpała z nawiązką limit historii przedstawiających dramat małego dziecka, będący wynikiem przemocy w rodzinie borykającej się z problemem uzależnienia od alkoholu, i że już żadna z nich nie może zaskoczyć i poruszyć do głębi. Nic bardziej mylnego!

Udowodniła to Elizabeth Flock kreśląc opowieść z perspektywy małej Carrie. Jawi się ona jako ofiara i przewodniczka zarazem, bowiem czytając, miałam wrażenie, że udręczona, trzyma mnie kurczowo za rękę i oprowadza po świecie bardzo dalekim od dziecięcej idylli.

Koszmarne zdarzenia zdają się nie mieć końca. Przybierają kształt ciemnego tunelu, do którego przewrotny i okrutny los zepchnął obie siostry zdane prawie wyłącznie na własne towarzystwo. Ich maleńki świat zamyka się w czterech ścianach pokoju zwanego gniazdem, czasem przenosząc się za kanapę i na dwór, gdzie – otoczone życzliwością ze strony panów Whita i Druma Wilsona oraz panny Mary i siedmioletniej Orli Mae Bickett, uciekają przed Richardem – ojczymem, który nie waha się zakuć ich w łańcuchy i karmić jedzeniem przeznaczonym dla psa.

Fakt, że Libby – dawniej kochająca żona i matka, teraz zupełnie nie radzi sobie z życiem, dodatkowo pogarsza sprawę. Jej zobojętnienie i niezdolność do podjęcia choćby próby polepszenia warunków rodzinnej egzystencji, mąż wykorzystuje, doskonale odnajdując się w roli damskiego boksera.

Dla kontrastu, z zakamarków dziecięcej pamięci, niczym światełka w owym tunelu, nieśmiało wyzierają piękne wspomnienia o tatusiu, które autorka wplotła dyskretnie, przez co dodatkowo spotęgowała przeżywane emocje, które niejednokrotnie wyciskają łzy z oczu czytelnika.

Ale to nie wszystko, ponieważ ostatnie strony powieści przynoszą nagły i niespodziewany zwrot akcji, z hukiem burząc misternie budowany obraz siostrzanej więzi. Na jego zgliszczach, miejsca irytacji, złości i bólu – uczuć nieodłącznie towarzyszących lekturze, zajmują dezorientacja i osłupienie.

Dlaczego? To sekret, którego nie zdradzę. Pójdźcie w moje ślady i odkryjcie go, pamiętając, by wcześniej zaopatrzyć się w solidny zapas chusteczek.

Cała opinia na stronie: http://www.pieninyinfo.pl/kultura/recenzja-ksiazki-emma-i-ja-elizabeth-flock-autorstwa-iwony-niezgody-4541

Wydawać by się mogło, że literatura wyczerpała z nawiązką limit historii przedstawiających dramat małego dziecka, będący wynikiem przemocy w rodzinie borykającej się z problemem uzależnienia od alkoholu, i że już żadna z nich nie może zaskoczyć i poruszyć do głębi. Nic bardziej mylnego!

Udowodniła to Elizabeth Flock kreśląc opowieść z perspektywy małej Carrie. Jawi się ona...