Gdybym wcześniej nie oglądała filmu pewnie dałabym o jedną gwiazdkę więcej. Tym razem z góry wiedziałam o co biega, więc zabrakło elementu zaskoczenia. Tym niemniej myślę, że film i książkę postawiłabym na równi w odniesieniu do atrakcyjności.

Nie wiem jak Palahniuk to robi, ale z reguły mimo treści o niewielkiej objętości potrafi czytelnikiem całkowicie zawładnąć. Zaryzykuję, ale sądzę, że absolutnie każdy w tej książce znajdzie odrobinę siebie. Meble z Ikei, potrzeba posiadania (tylko gdzie do cholery upchnąć kolejny stolik do kawy?) chęć odreagowania stresów, chęć poczucia się lepszym niż inni (albo bycia w lepszej sytuacji), nawet chęć uczestniczenia w katastrofie samolotowej. I oczywiście moje ulubione - chęć pogrążenia szefa! Ale Fight Club to nie tylko książka pokazująca dualizm ludzkiej natury (a może hipokryzję? przez noszenie różnych masek, a nie własnej twarzy?). Fight Club to przede wszystkim książka o zniewoleniu. Nie godzimy się na reżim w pracy, nie chcemy być trybikami w sprawnie funkcjonującej maszynie. Wydawać by się mogło, że w czasie wolnym będziemy anarchistami, nihilistami, oportunistami, a jednak... Pierwsza zasada klubu walki to... I znowu całą swoją wolność szlag trafia, oddajemy ją w ręce innych skrupulatnie wykonując polecenia!

Fight Clubem Palahniuk spuszcza czytelnikowi konkretny łomot, odzierając go ze złudzeń, wytykając bezlitośnie błędy w rozumowaniu. Subtelność zdecydowanie nie jest jego mocną stroną (jakby kogoś to dziwiło:)). Wszystko okraszone złotymi myślami, którymi Tyler sypie jak z rękawa, a my łykamy jak młode pelikany.

Gdybym wcześniej nie oglądała filmu pewnie dałabym o jedną gwiazdkę więcej. Tym razem z góry wiedziałam o co biega, więc zabrakło elementu zaskoczenia. Tym niemniej myślę, że film i książkę postawiłabym na równi w odniesieniu do atrakcyjności.

Nie wiem jak Palahniuk to robi, ale z reguły mimo treści o niewielkiej objętości potrafi czytelnikiem całkowicie zawładnąć....