Pamiętam gdy po raz pierwszy zetknąłem się z twórczością Carvera, gdy wpadł mi w ręce inny zbiór jego opowiadań „Słoń”. Po przeczytaniu kilku z historii po głowie krążyła mi tylko jednak myśl: „To jest to! Takich opowiadań szukałem”. I nie mogłem przeboleć tego, że tak ciężko było mi zdobyć kolejny ze zbiorów czyli „O czym mówimy, kiedy mówimy o miłości”. Brzmi jak tytuł słodkiej, romantycznej historyjki? Zapewniam, że opowiadania Carvera to coś zupełnie innego. Minimalistyczny, lakoniczny styl, zwięzłe dialogi i szczątkowe informacje na temat bohaterów. Bohaterów, którzy w większości przypadków są ludźmi doświadczonymi przez życie, dręczonymi problemami lub walczącymi z szarą codziennością. Można śmiało przyjąć, że wiele inspiracji mogło płynąć z własnych doświadczeń autora, który sam był człowiekiem zmagającym się z wieloma przeciwnościami oraz z wieloletnim alkoholizmem.
Czytając opowiadania Carvera odnosi się wrażenie jakbyśmy byli zapraszani w najmniej spodziewanym momencie w życie obcych ludzi. Autor sadza nas na krześle w ich salonie i mówi: „Obserwuj”. A my śledzimy kilkanaście minut, czasem kilka godzin z ich życia, ich rozmowy, kłótnie i dylematy. I gdy wydaje nam się, że za chwilę pokaże nam jak dana historia się skończy, zostajemy tak samo niespodziewanie wyproszeni. Reszta należy do naszej wyobraźni, która ma pole do popisu i może ułożyć najróżniejsze scenariusze dalszych losów bohaterów. Niektórym czytelnikom może towarzyszyć zbyt duży niedosyt, jednak dla mnie to jest właśnie to czego szukam w czytanych treściach: oryginalność, szczerość i przyjęcie założenia, że jednak nie jesteśmy bezmyślnymi istotami, którym zawsze trzeba na końcu wszystko wytłumaczyć: co, jak i dlaczego.
Wiem, że nie każdemu opowiadania Raymonda Carvera mogą przypaść do gustu jednak zachęcam do sięgnięcia choćby dla sprawdzenia z czym mamy do czynienia. Niektóre z historii mają zaledwie kilka stron, więc każdy jest w stanie krótką chwilę poświęcić na ich przeczytanie. Treści są może i objętościowo skromne jednak wartość w nich zawarta na mnie osobiście wiele razy wywarła większe wrażenie, niż opasłe tomy niektórych powieści. Polecam.

Pamiętam gdy po raz pierwszy zetknąłem się z twórczością Carvera, gdy wpadł mi w ręce inny zbiór jego opowiadań „Słoń”. Po przeczytaniu kilku z historii po głowie krążyła mi tylko jednak myśl: „To jest to! Takich opowiadań szukałem”. I nie mogłem przeboleć tego, że tak ciężko było mi zdobyć kolejny ze zbiorów czyli „O czym mówimy, kiedy mówimy o miłości”. Brzmi jak tytuł...