„Smutny to oręż, co nie broni się słowem” to niewielkich rozmiarów książka, mówiąca o ważnych sprawach i wspaniałych ludziach. Tło historyczne stanowią hiszpańska wojna domowa oraz druga wojna światowa. Epilog stanowi podsumowanie wydarzeń. Siostry zostają oddane do sierocińca. Stamtąd wyruszą do ZSRR, do domu opieki dla dzieci z objętej wojną Hiszpanii. Starsza z nich na lekcji pisze list do rodziców, którzy czynnie biorą udział w konflikcie po stronie republiki. List jest wyrazem tęsknoty i nadziei. Będzie podróżował latami. Dzieci skazane na wygnanie z kraju, przystosowują się do nowego życia, do innej kultury. Wspierają się i nawiązują przyjaźnie. Ich nowy dom pozwala spełnić marzenia. Tam jednak szybko dorosną. Mimo, że są dziećmi, w środku są już dorosłymi.

Wojny się kończą, bliscy odchodzą. Dzieci są ofiarami decyzji dorosłych. Mają jednak nadzieję i chęć do własnego, spokojnego życia. Do samorealizacji. Do miłości i przyjaźni. Po wielu latach siostry wracają do rodzinnego miasta. W sercu bowiem zawsze tęskniły za domem. Po przyjeździe czeka na nie niespodzianka. List zakończy swoją drogę.

To książka o okrucieństwie wojen. O tym, że wszyscy zaangażowani w konflikty mają poczucie, że stoją po dobrej stronie. A „wojna nie jest najlepszą metodą wyjaśniania światopoglądowych różnic między ludźmi” ( str. 42). Dzieci znalazły inny sposób na lepsze czasy.

„Smutny to oręż, co nie broni się słowem” to niewielkich rozmiarów książka, mówiąca o ważnych sprawach i wspaniałych ludziach. Tło historyczne stanowią hiszpańska wojna domowa oraz druga wojna światowa. Epilog stanowi podsumowanie wydarzeń. Siostry zostają oddane do sierocińca. Stamtąd wyruszą do ZSRR, do domu opieki dla dzieci z objętej wojną Hiszpanii. Starsza z nich na...