Ostatni tom Cyklu Kruków początkowo mnie nie zachwycił tak, jak na to liczyłam - pierwsza połowa nie wrzuca nas w środek akcji oraz szaleńczego pościgu za dawno zaginionymi królami, jak można by się tego spodziewać po zakończeniu trójki, a zamiast tego skupia się bardziej na osobistych problemach bohaterów. Na szczęście druga połowa nadrabia braki z nawiązką, serwując paranormalną mieszankę wszystkiego, co sobie można wyobrazić... i tego co nigdy by nam do głowy nie przyszło.

Kilka konceptów Pani Stiefvater wyszło świetnie, jak pomysł na ludzi-drzewa, czy niespodzianka związana z Cabeswater. Do innych mam pewne zastrzeżenia i np. moim zdaniem było w tym tomie za dużo chaosu, a za mało konkretnych odpowiedzi oraz nie kupuję za bardzo związku Adama z Ronanem. O ile ze strony Ronana raczej nie mam nic do zarzucenia, tak Adam będący nagle bi i natychmiastowo odwzajemniający uczucia swojego przyjaciela wydawał mi się trochę out of character. Wielką rekompensatą za to był Ronan i Blue - relacja tej dwójki niesamowicie mi się podobała. Żałuję też, że dopiero tom ten tak naprawdę wprowadza do fabuły Henry'ego Chenga (wcześniej pojawia się tylko przelotem), bo chłopak szybko awansował na jednego z moich ulubieńców :)

Książka standardowo jest pięknie napisana (mieszanka poetyckości oraz dużej ilości sarkazmu), nie raz wywołuje prychanie śmiechem, a epilog wzbudza jakąś taką nostalgię, że to już koniec i trzeba z Ganseyem, Blue, Adamem, Ronanem i Henrym na dobre pożegnać.
Cykl Kruków to bez dwóch zdań jedna z moich ulubionych serii - polecam!

https://lisiwrona.wordpress.com

Ostatni tom Cyklu Kruków początkowo mnie nie zachwycił tak, jak na to liczyłam - pierwsza połowa nie wrzuca nas w środek akcji oraz szaleńczego pościgu za dawno zaginionymi królami, jak można by się tego spodziewać po zakończeniu trójki, a zamiast tego skupia się bardziej na osobistych problemach bohaterów. Na szczęście druga połowa nadrabia braki z nawiązką, serwując...