Przyzwoite, ale liczyłam na znacznie więcej. Przede wszystkim sama zagadka była raczej słaba. Jeśli mamy grupę ludzi, którzy znajdują się sami na odludziu, to logicznym byłoby zawiązać intrygę wokół nich, a nie wprowadzać w to także osób z zewnątrz, na czym tu się kończy. Mało to interesujące, jeśli nagle pojawiają się nowe dramatis personae i to gdzieś dopiero w połowie historii.
Choć początkowo dziwiły mnie średnio entuzjastyczne opinie o tej książce, bowiem zaczęło się nieźle... by nie powiedzieć fantastycznie. Klimat opuszczonego domostwa został odmalowany nieziemsko. Aż musiałam sobie raz zrobić przerwę, bo zaczęło mi się robić nieswojo. Do tego mamy śnieżycę i atmosfera grozy jak malowana. Szkoda, że autorowi zabrakło pomysłu na coś lepszego. Również wprowadzenie wątków nadnaturalnych uważam za niepotrzebne. Choć nie było tego wiele, to jednak porządny kryminał powinien obyć się bez nich, pozostając na stopie racjonalnego myślenia. Jeśli wyciągamy mistycyzm, psujemy tym samym więź z czytelnikiem, który zostaje pozbawiony prawa równości. Nie ma on żadnych mocy, więc nie może wyrokować tylko na podstawie przedstawionych przesłanek.
Inna sprawa, że cały czas czytając to miałam wrażenie, że cała osoba autora to jedna wielka mistyfikacja. Że to zostało napisane dużo, dużo później, niż sugerują opisy. Może to być kwestia tłumaczenia, a i owszem, lecz ani po języku, ani po sposobie kreacji bohaterów nie powiedziałabym, że to powieść z lat 30. Nie żebym mogła wskazać konkretne fragmenty, które mi nie pasowały - to po prostu było takie dziwne przeczucie.

Przyzwoite, ale liczyłam na znacznie więcej. Przede wszystkim sama zagadka była raczej słaba. Jeśli mamy grupę ludzi, którzy znajdują się sami na odludziu, to logicznym byłoby zawiązać intrygę wokół nich, a nie wprowadzać w to także osób z zewnątrz, na czym tu się kończy. Mało to interesujące, jeśli nagle pojawiają się nowe dramatis personae i to gdzieś dopiero w połowie...